Βρέχει

Επιτέλους, τέλειωσε αυτό το βασανιστικό καλοκαίρι. Με τον ήλιο να επιμένει να φωτίζει ότι εναγωνίως προσπαθείς να κρύψεις -τα ψωμάκια, τα παγωτάκια, τα σουβλάκια, τα βαρίδια που κρύβουμε , όπως όπως κάτω απ το καπελο. Μέχρι να ερθει αυτό το εκνευριστικό καλοκαιρι και να σε τραβήξει απ τα μαλλιά έξω απ τη σπηλιά σου. Και να πω ότι ζήτησα κατι; Απολύτως τίποτα! τσιμουδιά δεν έβγαλα. Όταν ο γερο ήλιος μου έτεινε το δαχτυλο, δεν ειχα καν περιέργεια να το δω πως είναι. Έσκυψα το κεφάλι τάχα μου αδιάφορα να φτιάξω το φερμουάρ απο τη μπότα που καπου είχε σκαλώσει Και περίμενα σκυμμένη να βαρεθεί, να διαλέξει κανεναν άλλο τυχερό, αλλά το κόλπο παλιό, δεν επιασε. Το δάχτυλο είχε κεντράρει πάνω μου, ακουμπουσε στην κορυφή του κεφαλιου μου, σχεδόν με τραβούσε απο τα μαλλιά, για να μην υπάρξει καμία απολύτως παρανόηση ότι ήταν η σειρά μου να παω για ιδιαίτερα. Ορίστε και βγήκα. Τί καταλαβε; με το που είδα τόσο φως μαζεμενο, θόλωσα, έπαθα ηλίαση και εκνευρίστηκα όταν μου έκαν πατητη.. Κατά τα άλλα καλά! Η μπότα έγινε σαγιονάρα, το καπελο μπρατσάκια που καταργήθηκαν λόγω υπέρβασης του ορίου ηλικίας, τα γυαλιά επίσης απαγορεύτηκαν διοτι εμποδίζουν την αναγνωση των μηνυμάτων που στέλνει ο μεγαλοδύναμος... Όχι το να πνίγεσαι είναι φυσιολογικότατο, νομιμότατο, επιτρεπτό και μάλιστα ευκταίο για να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο αυτογνωσίας.

Δε μου άρεσαν τα μαθήματα. Ούτε και μου προσέφεραν κατι. Εκτός απο ένα γερό κρυολόγημα Τουλάχιστον, έτσι που είμαι βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο δε θα καταλάβω βροχή..