ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

Νέα συνήθεια κι’ αυτή, νέο σαράκι
Στους βουερούς πεζόδρομους που περπατώ
Με τα μοντέρνα σχέδια, τις φωτεινές βιτρίνες
Και τους καθρέφτες ολόγυρα το απέραντο να ορίζουν

Κρυφά το βλέμμα πάντα πέφτει στους καθρέφτες
Τη νέα μου μορφή αναζητά
Τη μνήμη πιο καλά να τη φωτίσει
Και τις ρυτίδες τις καινούριες εξερευνά
-Δυό κάθετες γραμμές τα μάτια μου έχουν σκίσει-
από διάφορα πρίσματα, σε διάφορα βάθη.

Καινούρια αποκτήματα είναι οι ρυτίδες τούτες
Απομεινάρι μοναχό αγάπης σκονισμένης
Που τα σημάδια της ζητώ ξανά να ψηλαφίσω.

Θα έλεγε κανείς θρήνος πως είναι αυτό το βλέμμα
Της ομορφιάς, που κέρδισε ο πανδαμάτωρ χρόνος
Πόνος για την νεότητα που ξέμεινε
Δύο χαράδρες πίσω, σε κάποιο άλλο φως προσηλωμένη.

Μα αν περαστικός τύχει το θέαμα αυτό να δείς
Θλίψη αν πεις πως βρήκες, θάναι ψέμα
Ένα μειδίαμα υπόγειο θα βρεις
Και μια λάμψη βαθειά στο βλέμμα.

Όχι, απογοήτευση κρυμμένη δεν θα βρείς,
Η ομορφιά η ανέγγιχτη, ποτέ μου δεν με συγκινούσε
Πρόσωπα αχάραχτα, σκληρά, τα μάτια μου αποστρέφουν

Είναι οι ρυτίδες μου αυτές κομμάτι από σένα
Που ο χρόνος όπως προσπερνά τις σκάβει κουρασμένα
Και όσο απομακρύνομαι, στου κόσμου το παιχνίδι
Ένας καθρέφτης πάντοτε αγάπη θα θυμίζει.