Φύγε λοιπόν

Φύγε λοιπόν
Η ώρα πέρασε
Eνα θέατρο αδειανό από θίασο, χωρίς κοινό,
Τί έργο περιμένεις ν ανεβάσει

Το κόκκινο αριστοκρατικό βελούδο δεν είναι αρκετό για να σε διασκεδάσει
Και που να βρείς το χειροκρότημα σ άδειες καρέκλες...
Οι λαμπεροί πολυέλαιοι σκιές μόνο φωτίζουν

Μή μου μιλάς
Πίσω από στίχους μή μου κρύβεις τη σιωπή

Μή μ΄ ακουμπάς
Τις κινήσεις σου μη σπαταλάς του σκηνοθέτη απόντος

Μή με κοιτάς
Ρόλο δεν έχω στο παραμύθι αυτό
Το χρόνο λίγο λίγο θρυμματίζω
Με άχαρους αυτοσχεδιασμούς

Μή μ΄ αγαπάς
Βαρύ το σαγαπώ κι άλλο δεν το σηκώνω...

Κλείσε την πόρτα πίσω σου
Ένα άδειο θέατρο θλίψη είναι για το βλέμμα.....