Ξάφνου...

Ξάφνου το σύννεφο σιγά σιγά διαλύεται

Κι ήλιος ολόλαμπρος το δρόμο σου φωτίζει,

Σαν αχνιστός καφές στο λιόγερμα

Γουλιά, ανάσα κι ευωδιά

που περιμένει στωϊκά μια κίνησή σου...