Μια φωτογραφία

Μια φωτογραφία
Της νιότης απολίθωμα
Της μοναξιάς σφραγίδα
Γιατί άραγε διάλεξε σε μένα να τη δώσει?

Στο πλάι μου την έστησα
Τα μάτια όμως αδύναμα
Στη θέα του φαντάσματος
Του τώρα, του ποτέ

Γαλάζια μάτια, μαύρα φεγγάρια
Μαλλιά δεμένα σφιχτά,
Απομυζούν τις ύστατες ελπίδες ευτυχίας
Μανίκια σηκωμένα,
Αντρικά
Γιατί απ΄ όλους διάλεξε εμένα να την δώσει????

Να την γυρίσω είναι αργά
Χίλια μαχαίρια κοφτερά τα χείλη της
Κλειστά με κατατρέχουν


Της νιότης απολίθωμα
Της μοναξιάς σφραγίδα
Στο πλάι μου την έστησα
Όρθια την αφήνω
Στο μαξιλάρι οι πληγές στάζουν
Κακοφορμίσαν