ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Δεν συνηθίζω να γράφω σ' αυτή τη γωνιά παλιότερα ποιήματα...

Ήθελα να κάνω μια μικρή εξαίρεση για τούτο εδώ...

Είναι η πρώτη ρητή ενσωμάτωση μιας απόφασής μου, το τέλος μιας εποχής αυτολύπησης, μετά το διαζύγιο, και μια προσπάθεια, να σηκωθώ όρθια και να επιδιώξω αυτό που δεν είχα ποτέ.



Αν με ρωτήσετε τώρα, θα σας πώ ότι δεν συμφωνώ με το τέλος του... Δεν χρειάζομαι κάποιον που φοβάμαι να του δώσω ό,τι νοιώθω, μήπως χάσει το δέλεαρ και το ενδιαφέρον του.... Δεν χρειάζομαι κάποιον να τρέχει πίσω μου, αλλά κάποιον δίπλα μου.



Άλλωστε, ουδέποτε προσπάθησα καν να το εφαρμόσω, όσο και αν ένα κομμάτι μου το επιθυμούσε. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα παζάρια...



Σαν πηγή αισιοδοξίας, σαν στίγμα αναγέννησης, που επήλθε το θυμήθηκα απόψε και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...





Σήκω καρδιά μου χόρεψε
τη φλόγα που σε καίει
Να την ανάψεις πυρκαϊά
στην άχαρη ζωή σου
Κι ίσως η λάμψη σου αρκεί
Τα βήματά σου για να δει
Και να καεί μαζί σου

Σήκω καρδιά μου γέλασε
Ταράξου, αφυπνίσου
Μη στη χαρά παγιδευτεί
Στο γέλιο σου παραδοθεί
Και μέσα του κοιμίσου

Σήκω καρδιά μου θρήνησε
Τ΄ απύθμενά σου λάθη
Μην απ΄το δάκρυ λυτρωθεί
Τη νύχτα σου να μοιραστεί
Μαζί του ξημερώσου.

Σήκω καρδιά τραγούδησε
Τους πιο γλυκούς σκοπούς σου
Απ΄ τη φωνή να μαγευτεί
Την ομορφιά σου να γευτεί
Και ύστερα αφήσου.

Όλα στο φως
Όλα στο φως καρδιά μου ζήσε τα
Γεύσου τα , φανερώσου
Τον πόνο σου και τη χαρά
Το γέλιο και το δάκρυ
Όλα στο φώς πολέμησε, δοκίμασε, αλώσου

Μα την αγάπη σου καρδιά
Κρύψε την, κλείδωσέ την
Μην απ΄ το πάθος φοβηθεί
Τον έρωτά σου απαρνηθεί
Κι απ΄ τα φιλιά σου σβήσει...