Μαζί

Μένα σου χάδι
για οδηγό
το πρώτο ρόδο της αυγής
ζωντάνεψα
κι έστησα αέρινο χορό
στα μονοπάτια
του χαμογέλιου σου

Μένα φιλί
την ατλαντίδα μου
απαστράπτουσα ανέσυρες
ενώ αστέρια φωτεινά
τη ρότα μου χαράζανε
στο μέτωπό σου αθόρυβα
τα όνειρα καθώς μαζί σου ξαγρυπνούσαν

Δεν είναι ο ψίθυρος του δέντρου
που ζητάει ν΄ανασάνει σε στέρφα γη
Δεν είναι το τραγούδι του περαστικού
που μαγεμένος βιαστικά θ’ ακολουθήσεις
Δεν είναι καν η ικεσία των κυμμάτων
που παραδίνονται στην υγρή άμμο…

Ένα μικρό παιχνιδιάρικο σύννεφο φταίει
που γλύστρησα για λίγο από τα όνειρά σου.
Έφτανε όμως μια ελάχιστη αχτίδα φωτός
για να τυλίξει πάλι το βλέμμα μου
στα μάτια σου, τη φωνή σου
στα χείλη μου, την αφή μου
στα ακροδάχτυλά σου…