ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ....

Πήγα στο Fuego προχτές. Στο Λυκαβητό. Εξαιρετική παράσταση.
Ο τονισμός όμως στην πρόταση δεν πάει στο fuego!!!
OXI.
O Aθλος ήταν στο ρήμα: Πήγα...
Είχα κανονίσει με φίλες να βρεθούμε στο θέατρο του Λυκαβηττού. 9 παρά τέταρτο ήταν το ραντεβού. Εννέα ξεκινούσε η παράσταση.
Κανόνισα να πάω μόνη μου για να κοιμηθώ λιγουλάκι παραπάνω το απόγευμα....
Και κοιμήθηκα....
8.35 έγραφε το ρολόι όταν άνοιξα τα μάτια μου.

Πανικός... Ούτε καφέ δεν προλάβαινα να πιω....
Να ντυθώ, να βαφτώ, να χτενιστώ και μετά ταξί και στο Λυκαβητό
Ευτυχώς είχα ετοιμάσει τα ρούχα.
ΟΧΙ όμως και τα παπούτσια....
Ε λοιπόν τώρα το παρατηρούσα πρώτη φορά.
Αυτά τα παπούτσια ταίριαζαν γάντι με το πουκαμισάκι....
Αυτά θα βάλω λοιπόν!
(Ουσιώδης λεπτομέρεια: τα ...παπούτσια που ταίριαζαν με το πουκαμισάκι είχαν 12ποντο τακούνι στιλέτο....αλλά είπαμε... άργησα να ξυπνήσω, δεν ήπια ούτε καφέ και ΟΧΙ δεν είμαι Ξανθιά).
Όπως κάθε φορά που βιάζεσαι... έτσι και προχθές
Δεν περνούσε άδειο ταξί και όσα μου έκαναν την τιμή να σταματήσουν στο κάλεσμά μου, μόλις άκουγαν Λυκαββητό, πάταγαν γκάζι και εξαφανίζονταν....
9 παρά 5. Νάτη και η κράμπα στο στομάχι.... κι έλεγα τί μου λείπει....
Στον επόμενο ταξιτζή δεν άφησα περιθώρια επιλογών...
Μπήκα χωρίς να πώ κουβέντα και σωριάστηκα κυριολεκτικά στο πίσω κάθισμα... Λυκαβητό ... είπα με πονεμένο βλέμμα ελπίζοντας ότι δεν θα με πέταγε έξω...
Πρέπει να είμαι πολύ εκφραστική στον πόνο
Βγήκα απο το ταξί έχοντας πιεί ένα παυσίπονο και έχοντας και ένα στην τσάντα για το δρόμο....Τουλάχιστον μου πέρασε η κράμπα στο στομάχι..
Το ότι βγήκα όμως από το ταξί δεν σήμαινε ότι είχα φτάσει....
Οι δρόμοι προς το Λυκαβητό ήταν –ως αναμενόταν- κλειστοί. Δεν ανέβαινε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα.... Κατάφερα να αγχώσω και τον ταξιτζή όμως, ο οποίος ψάχνοντας να βρεί λύση κατέληξε να με αφήσει στην είσοδο (τρόπος του λέγειν) του τελεφερικ...
Και τον είχα ρωτήσει.... είναι κοντά το θέατρο από το τελεφερίκ? Ναι μου είπε κάνεις μία στροφή (έστριψε το χέρι του κυκλικά) και βρίσκεσαι στην είσοδο. Είναι μεγάλη κατηφόρα? Ρώτησα....
Μπααααα ...
Έπρεπε να φανταστώ ότι δεν ήταν έτσι...
Διότι βεβαίως ούτε και το τελεφερίκ ήταν εκεί που μου υπέδειξε...
Ανέβηκα σκάλες, ανέβηκα, ξαναανέβηκα... τελεφερίκ πουθενά. Μήπως πήρα λάθος δρόμο?

Ανάσα...
Βλέπω μια κοπέλα περιποιημένη όπως εγώ να προχωράει προς τα δεξιά
Να δείς λέω που πάει και εκείνη στο Φουέγκο...που αλλού να πηγαίνει σ’ αυτη την ερημιά (είμαι γνωστή για το αλάνθαστο ένστικτό μου)
ΚΑΙ την ακολούθησα....... χωρίς να τη ρωτήσω....

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ ΣΑΣ ΛΕΩ

500 μέτρα αργότερα, και ενώ η ώρα ήταν περασμένες εννιά, η ...οδηγός μου φρέναρε στην αγκαλιά γνωστού ηθοποιού....
Κάγκελο εγώ
Δεν είχα φροντίσει να τηρήσω ούτε απόσταση ασφαλείας...
Καλά που δεν τους αγκάλιασα και γώ με τη φόρα που είχα πάρει
Έμεινα να κοιτάζω μια αυτούς και μια τα σκοτάδια γύρω μου....
Που πάς εσύ? Γυρίζει προς εμένα ο γνωστός ηθοποιός αφού πρώτα καλωσόρισε τη φίλη του για κάμποση ώρα...
Στο τελεφερίκ.... Ξέρετε προς τα πού είναι? Άρθρωσα. Δεν ήξερα τί να περιμένω...
Από εδώ όλο ευθεία μου λέει και θα το βρεις μπροστά σου και έδειξε με το χέρι του προς τα πάνω. Όχι δεν ήταν απότομος. Ευγενικός ήταν
Κι άλλα σκαλοπάτια... Ιδρώτας...
Πρέπει να πάω δεν μπορώ να τους στήσω....
Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν σύντομη... ήμουν αργοπορημένη αλλά όχι απελπιστικά
Και τώρα έμενε να κάνω τη στροφή που μου έλεγε ο ταξιτζής για να βρεθώ στο θέατρο.........
Χα
ΧαΧα

Μία έφηβη από πίσω μου παραπονιόταν στη μητέρα της. Ορίστε η κοπέλα που φόρεσε τακούνια. Εσύ δεν με άφηνες....
Κάτσε να δείς σε λίγο την κοπέλα... απάντησε η μαμά
Να κι η άλλη κοπέλα με τα τσόκαρα
Μουρμούραγε η μικρή...

Στράβωσα στα πρώτα σκαλάκια στην έξοδο του τελεφερίκ. Ήταν απότομα και έπρεπε να κρατιέμαι.. ήθελα τακούνι ασορτί με το πουκαμισάκι....
Και αμέσως μετά..θυμάμαι να αναρρωτήθηκα μεγαλόφωνα
Πού είναι το σκαλί?
Πού πήγαν τα σκαλιά?
Πού πήγαν τα κάγκελα ?

Τα κάγκελα ήταν τόσο μακριά όσο τα κιγκλιδώματα στις εθνικές οδούς από τα αυτοκίνητα...
Όταν το αυτοκίνητο έφτανε να τα ακουμπήσει, είχε ήδη επέλθει σύγκρουση...
Έμεινα να ισορροπώ στο κενό
Παρέες με προσπέρναγαν βιαστικά
Χαμογελώντας
Πώς το αποφάσισες να βάλεις κορίτσι μου αυτό το τακούνι με τέτοια κατηφόρα?
Δεν απάντησα.
Τί να έλεγα: δεν πάει όμως τρέλα με το πουκαμισάκι?...
Η κοπέλα με τα τσόκαρα, κάνει μια απλή κίνηση, παίρνει τα παπούτσια ανα χείρας με κοιτάει με νόημα (που μεταφραζόταν "δεν γίνεται αλλιώς¨) και ... κάνει να εξαφανιστεί...

Περίμενε της λέω. Θα σου κάνω παρέα
Δεν είναι ό,τι καλύτερο να εμφανίζεσαι στο θέατρο του Λυκαβητού ξυπόλητη.. ας έχεις τουλάχιστον ανάλογη συντροφιά...
Ξεκουμπώνω το ένα παπούτσι
Τηλεφωνο..
Είναι η φίλη μου που με περιμένει στην είσοδο... Ανοίγω το τσαντάκι μου με το ένα παπούτσι στο χέρι...μα ποτέ δεν πιάνω το κινητό με την πρώτη?
Έλα, πού είσαι ξεκινάει σε λίγο....
Κάτι πέφτει από την τσάντα... ακούω μια περαστική...
Το εισιτήριό σου......
Το εισιτήριό μου...
Κλείνω το τηλέφωνο... Το εισιτήριό μου... δεν είναι στο τσαντάκι? Πού να το βρω στα σκοτάδια...
Κάτι πέφτει..
Ω ναι!!!
Είναι το καθρεφτάκι..... και πάνω του σφηνωμένο το εισιτήριο....
Και όχι μόνο πέφτει... αλλά κυλάει κι όλας....
Έβγαλα το δεύτερο τακούνι σε χρόνο ρεκόρ
Μπροστά το καθρεφτάκι με το εισιτήριο, από πίσω ασθμαίνουσα εγώ με τα τακούνια ανα χείρας
Δεν σκαλώσαμε ΠΟΥΘΕΝΑ σας λέω, προσπέρασα όλες τις παρέες που είχαν στο μεταξύ προχωρήσει, μαζί και τη μικρή που με κοίταγε πριν με παράπονο... και τώρα είχαν βάλει όλοι τα γέλια με το θέαμα, μαζί τους και εγώ βέβαια.
Όχι που νομίζατε ότι δεν θα προλάβαινα την παράσταση....
Έφτασα τρέχοντας ξυπόλητη, μόνη μου (γιατί η άλλη ξυπόλητη που μου έδωσε την ιδέα είχε μείνει βέβαια πίσω...) στο πλάτωμα μπροστά από το θέατρο...
Το καθρεφτάκι... κατέβηκε στο θέατρο αλώβητο
Και το εισιτήριο επίσης
Ένας τσακώνεται με κάποιον περαστικό
Είσαι μαζοχιστής ρεεεε.....
Φίλε, μπροστά μου μή μιλάς για μαζοχισμό, του λέω... κραδαίνοντας τη ...γόβα στιλέτο...
Γύρισαν και οι δύο προς το μέρος μου χαμογελώντας
Τουλάχιστον αποσυμφόρησα τον καβγά....
Και ευθυμήσαμε κιόλας.
Οι παρέες με χαιρετούσαν εύθυμα μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου...

Πήγα στο Φουέγκο...
Με περίμενε η κοπέλα στην είσοδο να φορέσω τα παπούτσια για να κλείσει την πόρτα πίσω μου...
Και το σκυλομετάνιωσα που τα φόρεσα βέβαια άλλες 10.000 φορές, όσες ήταν οι τρύπες στην επιφάνεια της εξέδρας που μπλεκόταν το τακούνι ανεβαίνοντας

Γι αυτό σας λέω...
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ
Κάτι ξανθές ανταύγιες έχω μόνο....