ΣΚΑΤΟΣΥΖΗΤΗΣΗ

Ώρα 8.00π.μ.
Ανοίγω την πόρτα της εισόδου.
Το Ζουζούνι βγαίνει πρώτο.
Τα αυτιά τεντωμένα. Το κεφάλι λίγο γυρτό με ύφος παιχνιδιάρικο. Η ουρά καμαρωτή.
Κατεβαίνει τα δύο σκαλοπάτια που μας χωρίζουν από το πεζοδρόμιο. Κοντοστέκεται. Κοιτάει δεξιά – αριστερά. Αφουγκράζεται για περαστικούς. Κανένας δεν περνάει σήμερα. Και τα παιδιά είναι όλα στην ώρα τους. Όλα καλά.
Με την άκρη του μισόκλειστου από τη νύστα ματιού μου κοιτάζω απέναντι. Είναι εκεί. Στην πόρτα του καταστήματος. Όπως κάθε μέρα. Και περιμένει να του φτιάξω τη διάθεση...
Μέτριο ανάστημα, 50ρης, μαλλί εμφανώς αραιωμένο, γλειώδης, πιθανόν αλβανικής καταγωγής. Μόλις με βλέπει, φωτίζεται το πρόσωπό του με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Εμφανέστατα ειρωνικό χαμόγελο.
Ζουζούνι, βιαζόμαστε. Το απόγευμα θα πάμε βόλτα. Τονίζω το απόγευμα...
Με κοιτάει στα μάτια με παραπονο και στρίβει λίγο το κεφάλι (Πώς το είπες? Δεν σε καταλαβα....)
Προχωράει αργά προς το δρόμο, με ελαφριά αριστερόστροφη κίνηση προς το πάρκο.
Είναι η σειρά μου να κάνω τη χαζή. Την αφήνω.
Δεν κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο. Συνεχίζει προς το πάρκο. Τώρα με γρήγορο βήμα...
Ζουζούνι σου είπα βιάζομαι... Τελείωνε...
Εχουμε τους κώδικές μας εμείς. Είπα τη μαγική λέξη. Θα υπακούσει.
Κατεβάζει τα αυτιά και κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο. Περιμένει το παρασύνθημα.
Απέναντι!!!
Πετάγεται ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα, και διασχίζει τρέχοντας το δρόμο. Περνάει μπροστά από τον τύπο που δεν έχει σταματήσει να κοιτάει ειρωνικά, και καταλήγουμε σε ένα εγκαταλελειμένο οικόπεδο, λίγο πιο πέρα.
Το πάρκο είναι αρκετά μακριά και γώ βιάζομαι.
Άλλωστε όπου και να πάμε, την πρωϊνή σιχαμάρα δεν την γλυτώνω.

Η Ζουζού παίρνει θέση. Εγώ φοράω το γάντι μου και βγάζω ένα στρώμα χαρτί από το τσαντάκι. Σκύβω. Το οικόπεδο είναι πολύ βρώμικο με ακαθαρσίες, σακούλες πεταμμένες, σκουπίδια... Η πρώτη αναγούλα.
Απλώνω ένα πάκο χαρτιά από πάνω για να μή βλέπω τί πιάνω, και βγάζω τη σακούλα. Του γυρίζω την πλάτη.Δένω τη σακούλα από απόσταση Δεύτερη αναγούλα.

Ζουζούνι πετάτσω.

Η μικρή τρέχει προς τον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων. Τώρα δεν παίζουμε.
Το πρόσωπό μου είναι πλέον ολόκληρο ένας μορφασμός αηδίας και ο αλβανός πλέον γελάει.

Παίρνω μικρές ανάσες.
Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Η μικρή το ξέρει και τρέχει προς την πολυκατοικία.


Μόλις την είχαμε πρωτοφέρει τη μικρή στο σπίτι. Ούτε 20 ημερών μας είχε πει ο κτηνίατρος, αν και αυτοί που μας την έδωσαν μας την έκαναν 2μηνών. Η πρώτη της φωτογραφία ήταν στην τσέπη από το πουκάμισο του θείου μου που είχε έρθει να τη δεί.
Τον πρώτο καιρό, είχαμε γεμίσει το σπίτι εφημερίδες, όλα τα πατώματα και τα μωσαϊκά , από άκρη σε άκρη, με εφημερίδες, εκτός από το μπαλκόνι. Ήταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος, μέχρι να μάθει να βγαίνει έξω για την ανάγκη της, με προτροπή κτηνιάτρου.
Στην πρώτη κιόλας βόλτα της Ζουζούς, μία γειτόνισσα από τη διπλανή πολυκατοικία, με παρακάλεσε – ευγενικά δε λέω- να μην περνάω από το πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία τους με το σκυλί, γιατί μπορεί να λερώσει. Της απάντησα ότι γι’ αυτό έχω σακκούλα για να τα μαζέψω, άλλωστε δεν μπορούσα να μην περάσω γιατί έμενα ακριβώς δίπλα. Επέμεινε ότι τα σκυλιά μυρίζουν και μου είπε επιτακτικά αυτή τη φορά –να μήν περνάς από δώ, κάνε τον κύκλο.
Την αγνόησα. Κούνησα το κεφάλι και έφυγα χωρίς να απαντήσω.
Παρένθεση:
Τα επόμενα χρόνια, η Ζουζού έκανε τόσους φίλους στην περιοχή, με πρώτη και καλύτερη αυτή την ίδια γειτόνισσα, πού ούτε εγώ καλά καλά δεν τους γνωρίζω. Φωνάζουν άγνωστοι σε μένα, από μακριά : Ζουζούνι!!!, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν σχέση με ζώα, και εκείνη τους αναγνωρίζει, τρέχει εκείνη, τρέχω και γώ από πίσω, παίρνει εκείνη τα χάδια της, εισπράττουν και εκείνοι το ευχαριστήριο γλύψιμο στο χέρι, χαιρετιόμαστε και φεύγουμε όλοι γελαστοί και ικανοποιημένοι.

Ε! Λοιπόν έχουν δίκιο όσοι λένε: θέλεις γνωριμίες? Πάρε σκύλο!!!
Κλείνει η Παρένθεση.

Πρέπει να είχαν περάσει 3-4 μέρες αφότου είχε πρωτοέρθει η Ζουζού στο σπίτι, και εγώ την έβγαζα βόλτα.
Προχωρούσαμε σε ένα αρκετά ευρύχωρο για τις αθηναϊκές προδιαγραφές μονόδρομο, το Ζουζούνι μιά σταλιά μπροστά, ένα τεράστιο λουρί και εγώ από πίσω.

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΕΤΕ ΤΑ ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΝΙΓΕΤΕ?
Μόνο για να χέζουν και να λερώνουν τον τόπο είναι
Μιά κλωτσιά θέλει και θα καθαρίσει ο τόπος από δαύτο

Ο γέρος που φώναζε ήταν μπροστά μου και ερχόταν φουριόζος προς το μέρος μου.

Παίρνω αμέσως το Ζουζούνι αγκαλιά και κάνω να αλλάξω δρόμο, αλλά αυτός το έχει πάρει απόφαση να με συγχύσει.

Με ακολουθεί βρίζοντας.

Φεύγεις ε? Δε μιλάς?
Να ανοίξεις σπίτι και να κάνεις κανένα παιδί αν θέλεις νταντέματα!!!
Αποκτήσατε όλες φιλοζωϊκά αισθήματα!!!
Τα σκυλιά είναι μόνο για να χέζουν.

Είχε αγριέψει, φώναζε, χειρονομούσε απειλητικά και συνέχιζε να έρχεται προς το μέρος μου.
Δεν γλυτώνω σήμερα ... σκεφτόμουν, ή εμένα θα χτυπήσει, ή θα πάθει κανένα έμφραγμα και δεν θα ξέρω τί να τον κάνω...

Σας καταλαβαίνω, κύριε, προσπάθησα να τον ηρεμήσω, κι εμένα με ενοχλούν οι ακαθαρσίες στους δρόμους, γι αυτό και τα μαζεύω αν λερώσει το σκυλί μου.

ΒΡΩΜΙΑΡΕΣ όλες σας που παρατάτε τα σκυλιά σας να χέζουν όπου βρουν !!!
Σίγουρα το δικό σου το σκυλί δεν λέρωσε ποτέ!!! Πάντα των υπολοίπων λερώνουν. Και τα αδέσποτα!!! Όλα αυτά –και έδειξε κάτι ακαθαρσίες στο πεζοδρόμιο-τα κάνουν τα αδέσποτα!!! Σα δε ντρέπεστε λίγο που έχετε και το θράσσος να με κοροϊδεύετε!!!

Τόση ώρα φώναζε από πίσω μου όσο εγώ προχωρούσα βιαστικά προς το σπίτι. Είχα έρθει εκτός εαυτού.

Γύρισα και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ σε ποιές αναφέρεσαι, και δεν με ενδιαφέρει.

Η φωνή μου τώρα κάλυπτε τη δική του.
ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ.
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΔΕΝ ΛΕΡΩΣΕ ΠΟΤΕ
ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ?
Π Ο Τ Ε
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΕ ΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΖΕΥΩ.
ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΝΩ ΕΜΜΕΤΟ ΜΕΤΑ.
ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΞΑΝΑΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ...

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΕΖΟΥΝ? ΝΑ ΤΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ....

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ? ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΧΕΖΟΥΝ....ΝΑ ΤΙΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΕΣ.

Κι εσύ χέζεις. ΓΕΡΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΕΙΣΑΙ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΣΕΝΑ?

Η μικρή είχε λουφάξει στην αγκαλιά μου. Ο γέρος συνέχισε να βρίζει, αλλά πιο χαμηλόφωνα, και είχε αλλάξει πλέον κατεύθυνση.

Έκανα πολλές ώρες να συνέλθω. Και ο πανικός μου, κυριολεκτικά πανικός, ήταν η σκέψη αν τυχόν τον ξανασυναντήσω σε 5 σε 10 χρόνια, θα μπορέσω πάλι να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω ...ΠΟΤΕ...???. Ήταν μόνο λίγες μέρες που είχα το σκυλί και μπορούσα να το πώ κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια. Αλλιώς δεν δουλεύει το σύστημα....

Το περιστατικό έρχεται πάλι στο μυαλό μου καθώς περνάμε απέναντι τρέχοντας, κρατώντας την ανάσα μου.
Θα συνέλθω σε λίγο...

Αλλά έτσι και ξαναπετύχω αυτό το στριμμένο γέρο μπροστά μου,
Θα μπορώ να τον φτύσω κατάμουτρα, με ΟΛΟΚΑΘΑΡΗ συνείδηση.