ΟΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΟΙ

Γράφει τόνομά της παντού.
Και κάθε μέρα το ανακαλύπτω και σε καινούρια σημεία
Έχουμε μάθει να προσπερνάμε πολλά πράγματα
Αυτό με άγγιξε κι ας μη με λένε Εύη...


Το όνομά σου ξέμεινε να αναστατώνει τη φαντασία μου
Ξεπετάγεται από τη γωνία και με καταδιώκει
Στήνεται μπροστά στην πόρτα μου και γελάει αχνά
Παρουσιάζεται στην καθημερινότητά μου και την κατακλύζει.
Σαν να ντύνεται τη μορφή σου μέσα σ εκείνο το λευκό πουλόβερ των ονείρων μου…
Και να τη διαλύει ξανά στην παγωμένη ανάσα μου
Μία παράσταση με ηθοποιό, θιασώτη, δημιουργό και θεατή, εμένα
Μια μικρούλα ενοχή που τρέχει συνεχώς ξωπίσω μου
Και γελά περιπαιχτικά όταν εξαφανίζεται, στο γύρισμα του κεφαλιού...

Γελά όμως καλύτερα πάντα ο τελευταίος

Μ ένα σπρέι κόκκινης ανεξίτηλης μπογιάς
Και τ όνομά σου εκτελεστή,
επέτυχα και γκρέμισα όλης της γης τους τοίχους
Μαζί μας αιχμαλώτισα….
Στα αδηφάγα βλέμματα των περαστικών,
Στο εκτυφλωτικό φώς του μεσημεριού
Στη τυρρανική μοναξιά του φεγγαρόφωτου
Στα τρυφερά χαϊδολογήματα του ανέμου
Στην πρώτη καλοκαιρινή βουτιά
Στα περίεργα δάχτυλα ενός παιδιού
Αγκαλιασμένους σε μια άλικη αναπνοή από χρώμα,
στο ανεξίτηλο παλμό του ονόματός σου στην καρδιά μου:

♥ΕΥΗ♥


ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ


...Σ’ ΑΓΑΠΩ