Connected

Άγριο πράγμα να συναντάς τον έρωτα στα 30 τόσα σου... (ναι το πόσα επίτηδες δεν τόγραψα) χωρίς προειδοποίηση. Ενώ δεν περιμένεις πια τίποτε εxtraordinaire να ταράξει την ηρεμία σου, εμφανίζεται μπροστά σου ένα πανέμορφο σύννεφο, κι εσύ χωρίς να το ζυγίσεις, αντέχεις, σε αντέχει? γατζώνεσαι πάνω του και ανεβαίνεις. Φροντίζεις να ανεβείς αρκετά ψηλά για να μη σε πτοούν οι πλημμύρες, οι πυρκαιές, εκλογές, σεισμοί και κατακλυσμοί όπως τους κοινούς θνητούς, ξαπλώνεις στο καϊκάκι σου, μπορεί και κότερο, ίσως και κρουαζιερόπλοιο, ανάλογα με το γούστο σου.. το δικό μου τί ήταν? Εγώ πάντως για κότερο το είδα ....

Ξαπλώνεις λοιπόν στο πλεούμενο, με φουσκωμένα τα πανιά σου, σου κάθεται και μία περίεργη κεραία ραντάρ στο πίσω μέρος της καρδιάς, που σε κρατάει connected με το υπόλοιπό της, κι ενώ έχεις πειστεί πλέον ότι κάπως έτσι είναι ο παράδεισος, αρχίζουν τα προβλήματα... Λίγο το πανί να σκιστεί, και να χάνει αέρα, λίγο η μηχανή να ρετάρει και να χάνει λάδια, λίγο το σύννεφο να συναντήσει κενά αέρος από το ύψος... Στην αρχή λες, όχι δεν παραδίδω τα όπλα... θα αγωνιστούμε και θα νικήσουμε...( προεκλογική καμπάνια δεν θυμίζει αυτό?) Μετά...
Ο επιστημονικός ψυχιατρικός όρος είναι άρνηση της πραγματικότητας, το παρακάμπτουμε όμως.

Μπα... το πήρα απόφαση... Θα κατέβω. Με ρέγουλα με προετοιμάζω για τα χειρότερα. Βγάζω το αλεξίπτωτο που είχα κρυμμένο στο αμπάρι για ώρα ανάγκης... από τις πολλές τρύπες δεν καταλαβαίνεις το χρώμα του... Εμμμ έτσι είναι.... Όταν έχεις μπροστά σου το μεγαλείο του ουρανού, το μυαλό σου δεν ασχολείται ποτέ με το γδούπο που θα κάνεις πέφτωντας, ποτέ δεν κάθεσαι να ράψεις το αλεξίπτωτο για να εξασφαλίσεις αναίμακτη προσγείωση.. Βγάζω και την κάμερα για να απαθανατίσω την πτώση (μπάς και η επαναλαμβανόμενη προβολή της με νουθετήσει, δηλαδή ...) ε! Αυτή λειτουργεί....
Δένω σφιχτά το μποντριέ, προετοιμάζομαι ψυχολογικά για κάθε ενδεχόμενο, ελέγχω την καμεράτα μου. Πέμπτη βράδυ ξεκινάω την προσγείωση. Το αλεξίπτωτο αν και τρύπιο κάτι θα κρατήσει... Απ’ το ολότελα...

Τσουκου τσούκου, από σύννεφο σε σύννεφο με την κάμερα να με απασχολεί για να μην αλλάξω γνώμη... Σαββάτο μεσημέρι, διαπιστώνω ότι προσεγγίζω την Πάρνηθα... ναι τα καμμένα.... έκανα καταπληκτικές λήψεις από ψηλά, εκεί να δεις dark photos, και πιο χαμηλά, και λίιγο πιο χαμηλά... Ουπςςςςς
Ένα μισοκαρβουνιασμένο δέντρο.... Τσακίστηκα... Διπλώθηκα στα δύο.... η κάμερα προσγειώθηκε ανώμαλα στο έδαφος..... Πάει το επιμορφωτικό υλικό.... Σιγά μην λειτουργούσε η πρόληψη...
Ένα μερόνυχτο έμεινα καραβοτσακισμένο αλεξίπτωτο πάνω στο δέντρο. Με πήρε ο ύπνος, από την κούραση και τον πόνο.... Ούτε πάνω ούτε κάτω....Λες και το έδαφος αρνείται να με δεχθεί ένα πράγμα....
Κυριακή απογευματάκι. Των εκλογών…Ώρα 5.45 μ.μ.
Φτουυυυυ Το ραντάρ είναι ακόμα ανοιχτό...
Κι αυτό δεν λειτουργεί με μπαταρίες...