Τέλος Καλοκαιριού

Μια μελαγχολία με πιάνει με το πέρασμα του καλοκαιριού τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η μελαγχολία του φθινοπώρου, που έρχεται να βάλει τέρμα στην καλοκαιρινή χαλάρωση. Είναι εκείνο το παλιό στοίχημα που με κατατρώει... Σαν δόκανο που στήνεις στην καρδιά σου για να την πληγώνει σε κάθε ανάσα. Και παραμονεύεις να δεις πόσο βαθιά χώθηκαν τα δόντια του...

Στις 3 Σεπτέμβρη είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Δεν θα πληρωθεί όμως. Είναι ήδη πολύ αργά. Για φέτος. Ποιός ξέρει.... Ίσως το επόμενο καλοκαίρι να απαλλαχτώ επιτέλους από αυτό. Ή ίσως πετύχω να συμφιλιωθώ με τα δόντια του. Ίσως κάποτε, όταν πληρωθεί το στοίχημα, να μη με ενοχλούν πια, ή να μη θέλω να θυμάμαι τέτοια -παιδιάστικα- στοιχήματα....