Αντε γειά....

Eπιτέλους, μόνη...

Σήμερα 1 Μαίου είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου που είμαι κυριολεκτικά μόνη.
Πιο καλή η μοναξιά... που λέει το τραγούδι, ή πώς τα κατάφερα και τους έδιωξα όλους από κοντά μου , που λέω εγώ....
Δεν ξέρω αν λυπάμαι για όσες ευκαιρίες έχασα, ή αν χαίρομαι περισσότερο για ό,τι είναι να έρθει...
Χαίρομαι πάντως που δεν φαίνεται να διαβάζει κανένας ετούτο το blog. (Στέλιο, για σένα δεν κόβω εισιτήριο, είσαι ΄συνεταιρακι΄).

Σαν μερικά πανώ που στήνεις επιδεικτικά στη μέση του δρόμου και όλοι τα προσπερνούν φανερά ενοχλημένοι, χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να διαβάσουν ποιός τους ενοχλεί.
Αν υποψιαζόμουν ότι κάποιος τα διάβαζε, πιθανότατα αυτές οι γραμμές να μην εύρισκαν ποτέ το δρόμο γι' αυτή τη σελίδα...

Ας βρούν άλλον να ασχολούνται. Μη με κοιτάτε... Μετασχηματίζομαι.... Βάφω το μαλλί εντελώς ξανθό, φοράω ολοκαίνουρια τσιρίδα και άντε γειααααααα.....