Με τη δυναμική του χαμόγελου

Oυφ! Δεν την αντέχω την γκρίνια, δεν την μπορώ την κακομοιριά, τους ανθρώπους που εκπέμπουν συνεχώς και όχι μόνο φραστικά ότι τους έχουν αδικήσει στη ζωή τους, ότι η ζωή, η πολιτεία, η κυβέρνηση, η εφορεία , το σχολείο, ο σύζυγός τους, η μοίρα φταίει για ότι έχουν γίνει και όχι οι επιλογές τους. Αρνητική αντιμετώπιση της ζωής προκαλεί μία εξίσου αρνητική αντίδραση.

Φοβάμαι και λυπάμαι τους μίζερους, εκείνους που δεν χαίρονται όσα έχουν αλλά αγανακτούν που δεν έχουν περισσότερα, εκείνους που δεν γελάνε, με την ψυχή τους εννοώ, που θα τσακωθούν στο δρόμο με τον οδηγό του προπορευόμενου οχήματος, που θα καυγαδίσουν στην ουρά όταν δούν κάποιον δίπλα τους, που θα κάνουν σκηνή στο γκαρσόνι επειδή καθυστέρησε την παραγγελία, που το πρόσωπό τους έχει μία μονίμως γκρινιάρικη μουτσούνα ζωγραφισμένη πάνω του, λες και όλος ο κόσμος περιμένει στη σειρά να τους αδικήσει. Διευκρινίζω, δεν αναφέρομαι στον κατανοητό εκνευρισμό που δημιουργούν σε όλους μας μικρές αναποδιές της καθημερινότητάς μας, αλλά στη συστηματική αντιμετώπισή της με πνεύμα εριστικό και αντιδραστικό.

Και φοβάμαι περισσότερο, τη στιγμή που, ακούσια, ενστερνιστω τέτοιες πρακτικές. ..

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά? Διάβαζα χθές ένα άρθρο για την συγχωρεση, πόσο έτοιμοι και δεκτικοί είμαστε να συγχωρήσουμε τους ανθρώπους που μας έκαναν κακό, αν στην καθημερινότητά μας εφαρμόζουμε το εβραϊκό πρότυπο της ανταποδοτικότητας, ή το χριστιανικό της συγνώμης.

Συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου έχει φερθεί πολύ καλά μέχρι τώρα, οι δυσκολίες που πέρασα ήταν πάρα πολλές, τόσες που τους περισσότερους θα τους λύγιζαν, κατάφερα όμως να ανταπεξέλθω, να βγώ πιο δυνατή από όλες αυτές τις δοκιμασίες, χωρις να χάσω την αισιοδοξία και το χαμόγελό μου.

Θυμήθηκα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μου έκαναν κακό, δύο -τρείς με αδίκησαν μόνο σε όλη τη ζωή μου, και τους έχω ήδη συγχωρέσει, οι δύο από ανασφάλεια - η επί χρόνια κολλητή μου όταν ερωτεύτηκε κάποιον που ενδιαφερόταν για μένα, με αποτέλεσμα να διαδώσει στον κοινό μας κύκλο πολλές κακίες που με πλήγωσαν, μία συνάδελφος στο γραφείο όταν ένοιωσε να απειλείται η θέση της, αντί να στηρίξει τη δική της καρέκλα, κοίταξε να πριονίσει τη δική μου, και ο πρώην σύζυγός μου, μια εντελώς ξεχωριστή κατηγορία, η οποία με θλίβει περισσότερο παρά με πονάει....

Νοιώθω ότι αυτό που κατάφερα ήταν να κερδίσω το σεβασμό και τη φιλία των ανθρώπων που με συναναστρέφονται. Ακόμα και σ' αυτές τις τρεις περιπτώσεις, που με σημάδεψαν, δεν τσακώθηκα, δεν ανταπέδωσα τα ίσα, ούτε βέβαια γύρισα το άλλο μάγουλο, ήρεμα και συνειδητά εξέθεσα τους λόγους για τους οποίους δεν ήθελα να τους ξαναδώ και αποχώρησα..

Άλλωστε και τα τρία περιστατικά, αν και τα βίωσα δραματικά , μου έδωσαν το έναυσμα για θετικότερες εξελίξεις. Εκτός του ότι απαλλάχτηκα από μία άσπονδη φίλη, απέφυγα μία σχέση που όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων ήταν καταδικασμένη, το διαζύγιό μου μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω τί σημαίνει αμφίδρομη αγάπη, όσο για τη συνάδελφο? ήταν τελικά η αφορμή για ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα...

Και πιστεύω ότι αυτό που βοηθάει είναι η απογύμνωση του εαυτού μας από εγωϊσμούς και υστεροβουλίες που προϋποθέτει εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, οι ευκαιρίες που δίνεις στους άλλους να ξεδιπλώσουν τη φιλία και την καλοσύνη τους, και η θετική θεώρηση της πραγματικότητας. Που οφείλω να ομολογήσω ότι την είχα χάσει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα... Η εμπιστοσύνη και η αγάπη όμως που μου έδειξαν και μου δείχνουν, ακόμη και μερικοί που τα προσωπικά τους προβλήματα ήταν πιο σημαντικά από τα δικά μου, έδωσε ένα ισχυρό χαστούκι στην ανασφάλεια και την απαισιοδοξία της προηγούμενης περιόδου, και μου έδωσε πάλι τη δυναμική του χαμόγελου και της αγάπης...