Λευκά κι αφράτα σύννεφα ξαπόστασαν στα χείλη σου
Κουράγιο πούχει η παγωνιά να τα πυκνώνει…
Γυμνή θεά στις αστραπές αφήνεται
Μες στη βροχή ξυπόλυτη να τρέξει ,
το σώμα κι ας πονάει…
Λέξεις κουράστηκε η καρδιά μου να φοράει
posted by Βασιλική Αναστασοπούλου at 12:24 π.μ.
5 Comments:
Αυτο το μπλοκ τωρα το ειδα.Τελικα ισχυουν και τα δυο???
Ναι:) Απλά αυτό το άφησα αμιγώς για ποιήματα και το άλλο είναι πιο ελεύθερο... :)
Καθαροί στίχοι, χορδές λεπτεπίλεπτες που ανασαίνουν στο ρυθμό της αρμονίας. :)) Πολύ όμορφος ο χώρος σου γεμάτος υπέροχα ποιήματα.
Η καρδιά, πρέπει να παίζει με τις λέξεις όπως τα μικρά κορίτσια με τις κούκλες... αυτή να τις ντύνει.... μα αυτό είναι κάτι που το γνωρίζεις :))
Την καλημέρα μου!
Χαίρομαι που σου αρέσει η γωνιά μου. Άδεια πουκάμισα είναι οι λέξεις, που τσαλακώνονται πάνω μας, παίρνουν μορφή απ' τη μορφή μας..., μα καμιά φορά στενάχωρες για να κλείσουν μέσα τους όλη τη μαγεία των συναισθημάτων μας...
Βικάκυ μου γλυκό που είσαι..
σε πεθύμησαααααααααααααα
σματςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
Δημοσίευση σχολίου
<< Home