Πηνελόπη

Kι αφού αφιλόξενες θάλασσες πέρασα
Και φιλόξενους τόπους
Να με κάνουν μονάρχη τους πρόθυμους
Κι αφού στη μικρή μου πατρίδα γονάτισα

Στου μαρμάρου τη θέα εδάκρυσα
Στο κοινό θλιβερά υποκλίθηκα

Σε περίοπτο θρόνο θα στέκω
Στην Ιθάκη των απόντων ονείρων
Για κανέναν την ψυχή θα ξηλώνω
Για κανέναν την καρδιά θα κεντώ στο σκοτάδι...

Και ας είμαι απλά η Πηνελόπη σου
Με τα μάτια στεγνά να ζητώ τη σκιά σου στο πέλαγος
Σε γυμνό θρόνο ακουμπισμένη
Στην καρδιά της Ιθάκης σου

Αραχνούφαντο πέπλο θα υφαίνω
Παραπλανώντας τις ώρες μακριά σου
Κι ας το λιώνουν τα χρόνια οργισμένα
Που το ταξίδι αγάπησες
Κι εχάθης....