Αγαπημένοι Θεατρικοί Μονόλογοι- Ευτυχία

Ήθελα από καιρό να κάνω ένα αφιέρωμα σε ρόλους που θα ήθελα να υποδυθώ, λόγια που ήθελα να έχω πεί... και ο Σεπτέμβρης είναι μια καλή ευκαιρία για νέα ξεκινήματα! Πάμε λοιπόν...

Πρώτο απόσπασμα, από το έργο του Μορίς Μαίτερλινκ, Γαλάζιο Πουλί (η μετάφραση είναι της Π. Πανταζή)

ΕΥΤΥΧΙΑ:
Τον ακούσατε ;... Αν έχει, λέει, το σπίτι του Ευτυχίες !... Μα, κακομοίρη μου, έχει τόσες Ευτυχίες, που κοντεύει να σκάσει ! ... Χοροπηδάνε πόρτες και παράθυρα !... Γελάμε, τραγουδάμε, γκρεμίζουμε τους τοίχους, σηκώνουμε τα κεραμίδια απ’ τη χαρά μας... Αλλά του κάκου, εσύ δεν βλέπεις τίποτα, τίποτα δεν ακούς... Στο μέλλον ελπίζω να φανείς πιο γνωστικός... Στο μεταξύ, έλα να σου συστήσω τις πιο σημαντικές. Έτσι, όταν με το καλό γυρίσεις πίσω, θα τις αναγνωρίσεις πιο εύκολα... Κι ίσως κάποια βραδιά, στο τέλος μιας όμορφης μέρας, ίσως να νιώσεις την ανάγκη, μ’ ένα χαμόγελο, με μια καλή κουβέντα, να τις ευχαριστήσεις. Γιατί, να ξέρεις, βάζουν τα δυνατά τους για να σου κάνουν τη ζωή εύκολη και γλυκιά... Εγώ, καταρχάς, η Ευτυχία της Υγείας, δούλη σου αφοσιωμένη... Δεν είμαι τόσο όμορφη, το ξέρω, μα είμαι η πιο σημαντική. Θα με θυμάσαι άραγε ;... Από εδώ η Ευτυχία του καθαρού αέρα που είναι σχεδόν διάφανη... Εκείνη με το γκρι είναι η Ευτυχία ν’ αγαπάς τους γονείς σου, πάντα λίγο θλιμμένη, γιατί ποτέ κανείς δεν την υπολογίζει... Να η Ευτυχία του γαλανού ουρανού, ντυμένη φυσικά στα γαλάζια. Και η Ευτυχία του δάσους, ντυμένη, εξίσου φυσικά, στα πράσινα, που θα τη βλέπεις κάθε φορά που θα βγαίνεις στο παράθυρο... Να και η Ευτυχία της λιακάδας, με τις διαμαντένιες ανταύγειες, και η Ευτυχία της άνοιξης με το έξαλλο σμαραγδί. Μα βέβαια. Κάθε μέρα είναι γιορτή, σ’ όλα τα σπίτια — αρκεί να ’χεις τα μάτια σου ανοιχτά... Κι όταν έρχεται το βράδυ, να σου και η Ευτυχία της δύσης του ήλιου, πιο όμορφη απ’ όλες τις βασίλισσες του κόσμου. Κι αυτήν τη διαδέχεται η Ευτυχία να βλέπεις τ’ αστέρια ν ανάβουν, ολόχρυση σαν είδωλο αλλοτινού θεού... Ύστερα, όταν έχει παλιόκαιρο, έρχεται η Ευτυχία της βροχής, με τα πέπλα της τα μαργαριταρένια, και η Ευτυχία της φωτιάς του χειμώνα, που τυλίγει τα παγωμένα χέρια στην πορφυρή προβιά της... Και δεν μιλώ για την καλύτερη απ’ όλες, γιατί είναι σαν αδελφή με τις Μεγάλες διάφανες Χαρές που θα δείτε σε λίγο, την Ευτυχία των αθώων σκέψεων, την πιο φωτεινή ανάμεσά μας... Κι ακόμα έχουμε την Ευτυχία... μα είναι πάρα πολλές, αλήθεια !... δεν θα τελειώναμε ποτέ, και πρέπει να ειδοποιήσω τις Μεγάλες Χαρές που βρίσκονται εκεί ψηλά, στο βάθος, κοντά στις πόρτες του ουρανού, και δεν ξέρουν ακόμα ότι είστε εδώ... Θα στείλω την Ευτυχία να τρέχεις ξυπόλυτος στο δροσερό γρασίδι, που είναι πιο σβέλτη... Στην Ευτυχία που ονόμασε, που έρχεται χοροπηδώντας) Πήγαινε ! "