Aγαπημενοι Θεατρικοί Μονόλογοι 3 - Κόμισσα

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ





ΚΟΜΙΣΣΑ
Τον αγαπάει. Γιατί να μην τον αγαπάει ; Μήπως δεν είναι νέα όπως και ’κείνος ; Δεν είναι πλούσια και ευγενής όπως και ‘κείνος ; Τότε γιατί μ’ αυτή τη σκέψη τόσο υποφέρω ; Γιατί όσο μου μιλούσε ένιωθα θυμό για ’κείνη και απέχθεια... όχι δεν είναι δυνατόν. Δεκαπέντε μέρες τώρα δεν τον φρόντιζα σαν φίλη, δεν του μιλούσα σαν μητέρα ; Σήμερα το πρωί ακόμη δεν τον ευχαρίστησα που με αποκάλεσε αδελφή του ; Παρά τη θέλησή μου ο πέπλος πέφτει. Η μητρική αυτή γλώσσα δεν ήταν παρά ένα τερτίπι για να ξεγελασθεί η καρδιά μου. Δεν αναζητούσα σ’ αυτούς τους δήθεν τίτλους της αδελφής ή της μητέρας παρά ένα πρόσχημα, για να έχω το δικαίωμα να του φανερώσω τη στοργή μου. Δεν είναι απλό ενδιαφέρον, φιλία, αφοσίωση, είναι έρως. Αγαπώ. (Με τρόμο) Αγαπώ ! Εγώ ! και αντίζηλός μου είναι το πλάσμα της καρδιάς μου, ένας άγγελος καλωσύνης όλο χάρη. Δεν σου απομένει παρά μία και μόνη απόφαση να πάρεις. Φυλάκισε το τρελό πάθος σου μέσα στην καρδιά σου, σαν να ήταν εντροπή. Κρύψε το, πνίξ’ το. (Έπειτα από μικρή παύση) δεν μπορώ. Αφότου η φωτιά αυτή, που υποβόσκει τόσον καιρό, φλογοβόλησε μπροστά στα μάτια μου, αφότου ομολόγησα τον έρωτά μου στον εαυτό μου, ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν σκεφθώ, αυτός ο έρως νιώθω να με κατακλύζει σαν το κύμα που όλο ανεβαίνει. (Αποφασιστικά) Γιατί λοιπόν να τον πολεμήσω ; Είναι γεγονός τετελεσμένο ότι η Λεονή αγαπά τον Ερρίκο. Εκείνος όμως δεν την αγαπάει ακόμη. Αν την αγαπούσε, Θα είχε μιλήσει. Κι αν είχε μιλήσει θα μου το ‘λεγε η Λεονή. (Χαρούμενη) Άρα είναι ελεύθερος. Ας διαλέξει λοιπόν. Είναι ωραία, ναι. Αλλά λένε ότι και γω είμαι όμορφη ακόμα. Ας αποφασίσει εκείνος. (Θλιμμένα) Κακόμοιρο παιδί! Τον αγαπάει τόσο πολύ! Όμως εγώ τον αγαπώ χίλιες φορές περισσότερο! Εκείνη αγαπά όπως αγαπάμε όταν είμαστε δεκάξι χρόνων και έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας, τότε που η καρδιά έχει τόσα πλούτη ώστε μπορεί να γιατρευτεί, να παρηγορηθεί, να ξεχάσει και να ξαναγεννηθεί, Όταν όμως είσαι τριάντα χρόνων, ο έρωτας είναι όλη σου η ζωή. Ας αγωνιστούμε λοιπόν. Ας πολεμήσουμε χωρίς δόλο και γυναικεία πονηριά αλλά με όπλο την αφοσίωση, τη στοργή τη γοητεία. Λένε πως διαθέτω ευφυΐα, ας τη χρησιμοποιήσω λοιπόν. Η άμυνα που διαθέτει η Λεονή είναι τα δεκάξι της χρόνια. Κι αν σήμερα νικήσω εγγυώμαι για το μέλλον. Θα κάνω τον Ερρίκο τόσο ευτυχισμένο, ώστε η δική του ευτυχία Θα είναι η άφεση για τη δική μου. (Μικρή παύση) Θα νικήσω όμως; Ούτε καν γνωρίζω αν μου επιτρέπεται να ριχθώ στην μάχη. Ποιος θα μου το πει ; Όταν έχεις μεγάλο όνομα, περιουσία και οι πάντες σε σέβονται, εκείνοι που σε περιστοιχίζουν σου λένε άραγε την αλήθεια ; (Παίρνει από το τραπέζι αριστερά έναν καθρέφτη) Δεν μπορώ να κρατήσω τον καθρέφτη. Τρέμει το χέρι μου. Δεν είναι η φιλαρέσκειά μου, ο φόβος να κοιτάξω μέσα. Η καρδιά μου κάνει το χέρι μου να τρέμει. Ας μην κοιτάξω. (Διστάζει, ύστερα κοιτάζει στον καθρέφτη, χαμογελάει και λέει) Καλά, έχει ξεγελάσει τόσους και τόσους ! (Αφήνοντας τον καθρέφτη στο τραπέζι βλέπει την επιστολή) Μπα, μια επιστολή. Κυρίαν κόμησσαν Σεσίλ ντ’ Οτρεβάλ. (Κοιτάζει την υπογραφή) Από τον κύριο ντε Γκρινιόν. Τι να γράφει άραγε ;

(Ευγ. Σκριμπ)