Χωρίς τίτλο

Σαν κουρασμένο ξωτικό ξαναγυρίζω
Το παραμύθι που μ ανέστησε να βρω

Κελιά παντού και ερημιά, το γέλιο μου παγώνει
Μα πια δεν με αγγίζει αυτό
Κλεμμένα πανωφόρια στο πρεβάζι μου
Αδειάζουν ξαφνικά στο πέρασμά μου
Μα πια δεν με αγγίζει αυτό
Ψεύτικα χρώματα, θαμπά, τους τοίχους ξεγελούν με μυρωδιά από αίμα..
Μα δεν μ αγγίζει ούτε αυτό..
Είναι τα ματωμένα πόδια μου που μενοχλούν, καθώς πατούν πάνω στα τρύπια κέρματα που απέμειναν για να θυμίζουν πως εδώ ήταν κάποτε η Λίμνη των Ευχών..