Έμαθα τώρα

Έμαθα τώρα
Σαρακηνοί κουρσέψαν το καράβι μας
Φαντάσματα αλωνίζαν στο τιμόνι
Σαν την αλμύρα που τα βράχια τρώει
Αργά κι ανυποψίαστα
Ροκάνιζαν την πλώρη
Και ένα λουλούδι μας αφήσαν για πανιά
Τι κι αν σαλπάραμε αγκαλιά
Τι κι αν πανιά ανάρτησα τα όνειρα που σούχα
Τι κι αν σημαία κρέμασα μύρο, χρυσό, λιβάνι
Είχε κατάρτι του σταυρό, την άγκυρα φευγάτη
Άργησα ...
Ένα ρολόι ξεκούρδιστο κι απ το όνειρο έπεσα έξω...

Aχρονο

Έπαιζα από μικρή με τα ρολόγια
Ψεύτικα παιχνίδια και ιστορίες δεν τα συμπάθησα ποτέ μου...
Μάρεσε να τα ξεβιδώνω για να διαλευκάνω τα μυστικά του χρόνου
Έμπαινα στον κόσμο του...
Και μετά να τα συναρμολογώ
Χαρά ίδια μ΄αυτή του δημιουργού
Σα να κυλουσε το αίμα μου μέσα τους..

Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου
Ήταν πολύτιμο και όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή σπάνιο
Ο μπαμπάς το είχε φυλαγμένο αυτό όμως δεν ήταν εμπόδιο
Όλα τα άλλα ξαφνικά κατέρρευσαν, έγιναν ασήμαντα.
Ο χρόνος που είχε περάσει φαινόταν στο σώμα του...
Το ξεκούμπωσα με δυσκολία. Είχα πολλά πράγματα να κάνω. Μα πρώτα να το ξεβιδώσω...
Γυάλισα ένα ένα τα εξαρτήματα, και περήφανη για το έργο μου άρχισα να το συναρμολογώ...
Η τελευταία βίδα είχε γλυστρίσει...
Μία εβδομάδα ψάχναμε
Σκυμμένοι εγώ και ο μπαμπάς, με ένα βουρτσάκι στο χέρι, σκουπίζαμε ολόκληρο το δωμάτιο, ξανά και ξανά και ξανά
Η βίδα δεν ξαναεμφανίστηκε...
Παρέμεινε άφαντη...
Το ρολόι δεν έκλεισε ποτέ
Έμεινε έτσι διαλυμένο σε ένα συρτάρι…

Τότε πρέπει να ναυάγησε η προσπάθειά μου να συγχρονιστώ.
Μία αποτυχία φαίνεται ήταν αρκετή.
Πάντα εκεί που δεν θα ψάξω βρίσκεται το τελευταίο κομμάτι, πάντα ξεγλιστράει...
Ένα ξεχαρβαλωμένο προθύστερο σχήμα η ζωή μου
Και το ρολόι μου γελά κοροιδευτικά...