ΟΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΟΙ

Γράφει τόνομά της παντού.
Και κάθε μέρα το ανακαλύπτω και σε καινούρια σημεία
Έχουμε μάθει να προσπερνάμε πολλά πράγματα
Αυτό με άγγιξε κι ας μη με λένε Εύη...


Το όνομά σου ξέμεινε να αναστατώνει τη φαντασία μου
Ξεπετάγεται από τη γωνία και με καταδιώκει
Στήνεται μπροστά στην πόρτα μου και γελάει αχνά
Παρουσιάζεται στην καθημερινότητά μου και την κατακλύζει.
Σαν να ντύνεται τη μορφή σου μέσα σ εκείνο το λευκό πουλόβερ των ονείρων μου…
Και να τη διαλύει ξανά στην παγωμένη ανάσα μου
Μία παράσταση με ηθοποιό, θιασώτη, δημιουργό και θεατή, εμένα
Μια μικρούλα ενοχή που τρέχει συνεχώς ξωπίσω μου
Και γελά περιπαιχτικά όταν εξαφανίζεται, στο γύρισμα του κεφαλιού...

Γελά όμως καλύτερα πάντα ο τελευταίος

Μ ένα σπρέι κόκκινης ανεξίτηλης μπογιάς
Και τ όνομά σου εκτελεστή,
επέτυχα και γκρέμισα όλης της γης τους τοίχους
Μαζί μας αιχμαλώτισα….
Στα αδηφάγα βλέμματα των περαστικών,
Στο εκτυφλωτικό φώς του μεσημεριού
Στη τυρρανική μοναξιά του φεγγαρόφωτου
Στα τρυφερά χαϊδολογήματα του ανέμου
Στην πρώτη καλοκαιρινή βουτιά
Στα περίεργα δάχτυλα ενός παιδιού
Αγκαλιασμένους σε μια άλικη αναπνοή από χρώμα,
στο ανεξίτηλο παλμό του ονόματός σου στην καρδιά μου:

♥ΕΥΗ♥


ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ


...Σ’ ΑΓΑΠΩ

Ξάφνου...

Ξάφνου το σύννεφο σιγά σιγά διαλύεται

Κι ήλιος ολόλαμπρος το δρόμο σου φωτίζει,

Σαν αχνιστός καφές στο λιόγερμα

Γουλιά, ανάσα κι ευωδιά

που περιμένει στωϊκά μια κίνησή σου...

Άργησες

Άργησες
Κι έπεσε σκοτάδι στο μονοπάτι μας
Κίτρινα φύλλα γέμισαν τα χέρια μου
Θρόισμα απόμακρο η ανάσα μου
Άργησες
Και ρίζωσα μονάχη εδώ περα

Πέμπτη Θανάτου...

Πέμπτη Θανάτου
Κι εσύ μακριά μου
Ψάχνω από κάπου να πιαστώ
Με τα φτερά σου να κρυφτώ
Μα ακάλυπτη με βρίσκει της αστραπής η λάμψη

Βράδυ Θανάτου
Κι η αγκαλιά σου
Λευκό πανί στη νυχτωμένη θάλασσα φαντάζει
Τα αποτυπώματά σου αναζητώ
Μα είν’ τα χέρια μου νοθρά
Έτσι όπως σκίζουν το νερό
Κι αυτό το κύμα η ανάσα σου δεν θα ζεστάνει…


Βράδυ Θανάτου
Στα χέρια σφίγγω μια σφυρίχτρα
Απ΄του ολέθρου την ορμή να τραβηχτώ
Μα είν’ τα χείλη σου ένα σαγαπώ μακριά
Κι ο ήχος της σφυρίχτρας δεν τα φτάνει…

ΒΛΕΜΜΑΤΑ

Bλέμματα άδεια
Λαίμαργες ψυχές
Παραδομένες σ ένα ατέλειωτο
αλισβερίσι συγκινήσεων
Που εμπορεύονται
Ικανοί πραματευτάδες
Σε κάτι θλιβερά μονοπάτια
απόγνωσης και δυσοσμίας