Τέλος Καλοκαιριού

Μια μελαγχολία με πιάνει με το πέρασμα του καλοκαιριού τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η μελαγχολία του φθινοπώρου, που έρχεται να βάλει τέρμα στην καλοκαιρινή χαλάρωση. Είναι εκείνο το παλιό στοίχημα που με κατατρώει... Σαν δόκανο που στήνεις στην καρδιά σου για να την πληγώνει σε κάθε ανάσα. Και παραμονεύεις να δεις πόσο βαθιά χώθηκαν τα δόντια του...

Στις 3 Σεπτέμβρη είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Δεν θα πληρωθεί όμως. Είναι ήδη πολύ αργά. Για φέτος. Ποιός ξέρει.... Ίσως το επόμενο καλοκαίρι να απαλλαχτώ επιτέλους από αυτό. Ή ίσως πετύχω να συμφιλιωθώ με τα δόντια του. Ίσως κάποτε, όταν πληρωθεί το στοίχημα, να μη με ενοχλούν πια, ή να μη θέλω να θυμάμαι τέτοια -παιδιάστικα- στοιχήματα....

Στη ντουλάπα μπροστά...

Ένα λευκό πουκαμισο φοράς
Και σε σοκάκια γνώριμα πηγαίνεις
Στο σπίτι μου τυχαία σταματάς
Τα βήματά σου έξω απ την πόρτα μου σε φέρνουν

Πίσω απ τις γρύλλιες σε κοιτώ να πλησιάζεις
Με το ρυθμό σου κυματίζει το μυαλό
Tι να τακτοποιήσω προλαβαίνω, τί ναλλάξω
Νοοτροπίες εργένικες, μοναχικές να ξεσηκώσω
Μικροεγωισμούς που έχω στη ντουλάπα να πετάξω
Γεμάτα τα συρτάρια απωθημένα, πού τα βάζω?


Για χρόνια σε περίμενα το ξέρεις....
Και τώρα που το άρωμά σου ανεβαίνει τα σκαλιά
Όλα ανάκατα τα βλέπω ξαφνικά
Κι ένα ερωτευμένο κοριτσόπουλο, ετών 17

Να ονειροπολεί αφηρημένο στην ντουλάπα του μπροστά...

Λευκάδα

H πόλη της Λευκάδας

ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα

Λευκάδα, μπαίνοντας στην πόλη

Όλα έρωτας - Βροχή

Σύχασε άνεμε, του πόθου τον παλμό αφουγκράσου
στα τσίγκινα υπόστεγα ξεθωριασμένων αναμνήσεων...
το φιλί μιας σταγόνας φεγγαρόφωτης στο μέτωπο ένα αυγουστιάτικο δειλινό,
Το τρυφερό χάδι μου νιώσε στις σμιλεμένες σιωπές νοτισμένων λιθόστρωτων,
Και παράδωσέ με σώα στη μητρόπολη της ευτυχίας μου.

Κι αφού σιωπηλός ντυθείς το θαύμα της ζωής,
Χόρεψε άνεμε στις βουνοκορφές των αισθήσεων,
Άγιο χώμα σήκωσε και σώσε με απ το σπαραγμό της πέτρας
Που με πνίγει
Κρύψε με βαθιά απ της πλάνης μου τον άσκοπο θάνατο.

Φύσηξε άνεμε,
περιπλάνησέ με μακριά από τη μοναξιά μου,
τη μοναξιά μας,
στο ουράνιο τόξο μιας σταγόνας έρωτα
και χάρισε ουράνια αρμονία
που κάνει ονειρική συγχορδία να φαντάζει
ο ταπεινός ψίθυρος μιας δροσοσταλιάς,
που επιστρέφει σπίτι.

Τo Ion