Πόσος Θεός

Πόσα ποτάμια πρέπει να ξεχειλίσουν πλάι σου για να σου κλέψουν ένα δάκρυ...
Πόσα βουνά πρέπει να σωριαστούν τριγύρω σου για να στεγνώσει το χαμόγελο σου...
Πόσοι χείμαρροι δακρύων πρέπει να αναβλύσουν στο διάβα σου για να κερδίσουν ένα σου βήμα
Πόσες ελπίδες πρέπει να ξεψυχήσουν δίπλα σου για να παραστρατήσεις απ' το δικό σου ουρανό...
Πόση αγάπη χρειάζεται για να στραγγίξει το σύννεφο του πόνου που σκοτεινιάζει ένα αγωνιώδες δειλινό...
Πόσος Θεός...

Υπνοβασίες

Έλα στο πλάι μου σκιά μου και κοιμήσου
Σου έχω έτοιμη γλυκιά την προσμονή μου
Τα πέπλα τα ολόλευκά σου βγάλε
Κι απ την αλήθεια των τυφλών απόψε γδύσου...


Να με ζεστάνεις μην αργείς αναπνοή μου
Είναι η θλίψη παγωνιά και έχει γίνει
δεύτερο δέρμα το κορμί μου,
η σιωπή σου...


Κι αν αποκάμεις και τα βλέφαρά σου κλείσεις,
Εγώ στο πλάι σου όνειρα θα σου πλέκω
Με άτια υπερήφανα και με βασιλοπούλες
Που θα τις κλέβουν μακριά σκίζοντας τα πελάγη
Κι άν όλ’ αυτά αδύνατα τα πείς και μου ξυπνήσεις
Δώσμου το χέρι σου ψυχή μου, είμαι μαζί σου...

Απόψε...

Aπόψε θέλω στην ανάσα σου να σβήσω

Κραυγές κι ελπίδες μ’ ένα νεύμα να σιγήσω

Φωτιά ν΄ανάψω στο μυαλό, να το διαλύσω

Απόψε θέλω στων χειλιών σου την αυλή να ναυαγήσω

Χωρίς κατάρτι, άδειο κουφάρι να το τσακίσω ...

Απόψε...

Τα κεράκια σου για άλλη μια φορά θ’ ανάψεις

Κι απ’ τ΄ ανοιχτό παράθυρο τη θέα θα ρεμβάσεις

Τη γέμιση του φεγγαρίου, την κίνηση, τα φώτα

Κι αν θα λαθέψει προς στιγμήν του νού η ρότα

Θα φταίει το δίχως άλλο το ποτό…

Ή μάλλον το τσιγάρο…

Αντε γειά....

Eπιτέλους, μόνη...

Σήμερα 1 Μαίου είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου που είμαι κυριολεκτικά μόνη.
Πιο καλή η μοναξιά... που λέει το τραγούδι, ή πώς τα κατάφερα και τους έδιωξα όλους από κοντά μου , που λέω εγώ....
Δεν ξέρω αν λυπάμαι για όσες ευκαιρίες έχασα, ή αν χαίρομαι περισσότερο για ό,τι είναι να έρθει...
Χαίρομαι πάντως που δεν φαίνεται να διαβάζει κανένας ετούτο το blog. (Στέλιο, για σένα δεν κόβω εισιτήριο, είσαι ΄συνεταιρακι΄).

Σαν μερικά πανώ που στήνεις επιδεικτικά στη μέση του δρόμου και όλοι τα προσπερνούν φανερά ενοχλημένοι, χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να διαβάσουν ποιός τους ενοχλεί.
Αν υποψιαζόμουν ότι κάποιος τα διάβαζε, πιθανότατα αυτές οι γραμμές να μην εύρισκαν ποτέ το δρόμο γι' αυτή τη σελίδα...

Ας βρούν άλλον να ασχολούνται. Μη με κοιτάτε... Μετασχηματίζομαι.... Βάφω το μαλλί εντελώς ξανθό, φοράω ολοκαίνουρια τσιρίδα και άντε γειααααααα.....