Σιγά σιμά κι αθόρυβα

Σιγά, σιμά κι αθόρυβα
Ο χρόνος γύρω μου πληθαίνει
Μήνες στοιβάζουν τα ποτάμια μου
Χρόνια την προσμονή μου…

Σιγά σιμά κι αθόρυβα
μεθάει η απόσταση το χρόνο
Μήνες μου τα χιλιόμετρα
Χρόνια η ερημιά σου

Σιγά σιμά κι αθόρυβα

ντύνει το γέλιο σου το δρόμο

μήνες μου η ανάσα σου

χρόνια μου το φιλί σου...

Ίσως

Ίσως να ήταν ένα αστέρι

που άστραψε στης νύχτας τη σιωπή

Ίσως να ήταν ηλιαχτίδα

που απόκαμε, κι έγειρε μη διαλυθεί

Ίσως να ήταν περιστέρι

που δίψασε κι ήρθε στην πόρτα μου να πιεί

Ίσως να ήταν μια κιθάρα

που μέθυσε κι ηθελε γιορτή

Ίσως να ήταν λίγη ομίχλη

και χάθηκε με την αυγή...