Τέλος Εποχής
Σκεφτομουν εδώ και καιρό να κλείσω αυτό το κεφάλαιο που λέγεται ερωτική ποίηση -αν και δε νοιώθω ότι η ποιότητα των στίχων μου μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο. Η ιδέα, η μάλλον η ανάμνηση, ήρθε προχθές, παραμονή χριστουγέννων, και κατέληξα ότι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, είναι όπως άνοιξε, με μια ριστουγεννιάτικη ιστορία. Ποιήματα βέβαια έγραφα απο πολύ πριν όχι όμως με αυτή τη θεματολογία.. Λοιπόον..
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων 2004. τα πρώτα μου χριστούγεννα μετά το διαζύγιο.. Μόλις είχα βγει από ένα πολυκατάστημα, φορτωμένη δώρα, διακοσμητικά και πολλή πολλή αισιοδοξία. Προτίμησα να γυρίσω με τα πόδια χαζεύοντας τα γιορτινά στολίδια, παρά να στριμωχτώ σε ένα λεωφορείο. Έτσι προσπέρασα τη στάση βιαστικά. Δεν είχα περπατήσει 10 μέτρα, όταν πρόσεξα κάποιον που περπατουσε προς την ίδια κατεύθυνση με μένα, ένα βήμα πιο μπροστά. Δεν ξέρω γιατί τον πρόσεξα, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.. Μέτριο ανάστημα, καστανά μαλλιά σπαστά λίγο μακριά, σκουρα καπαρτίνα, και μία τσάντα που μέκανε να πιστέψω πως ήταν συνάδελφος. Ίσως και μηχανικός. Φαινόταν λίγο χύμα.. Φοιτητής; μπαα αποκλείεται. Τον παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου -δεν ήθελα να καταλάβει ότι είχα επικεντρώσει την προσοχή μου σαυτόν..
Ευτυχώς το πεζοδρόμιο στη σιβιτανίδου είναι αρκετα ευρύχωρο και με εξυπηρετούσε. Μου φαινόταν τόσο οικείος.. Αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν τον ήξερα..βρε λες να άφησε μακρια μαλλιά ο.. Μπααα αποκλείεται. Και τον προσπέρασα. Τουλάχιστον αν με ήξερε να με αναγνώριζε.. Περπατούσα και ένοιωθα το βλέμμα του επάνω μου αν και ήταν λίγο πιο πίσω. Ήθελα να γυρίσω να κοιτάξω, με είχε κυριέψει η περιέργεια, αλλά συνέχιζα την πορεία μου.. Ύστερα από κανένα δεκάλεπτο, εγώ μπροστά και αυτός λίγο πιο πίσω αλλά σε απόσταση που καταλάβαινα την παρουσία του, άφησα τη λογική μου να κυριαρχήσει. Επιτάχυνα το βήμα μου, χαμογελώντας με το περιστατικό, σιγοψυθιρίζοντας ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.. Δε μου μίλησε, αρα δε γνωριζόμαστε.
Είχα φτάσει πια στην πλατεία Κύπρου. Πρόσεξα ότι ακριβώς δίπλα μου, στη στάση ήταν σταματημένο το λεωφορείο. Είχα ξεχάσει τον τύπο με την καπαρντίνα, και ήμουν πια αρκετά κουρασμένη..
Έστριψα πράγματι λίγο απότομα. Και τότε τον ένοιωσα. Την ανάσα του, το πρόσωπό του στα μαλλιά μου.. Γύρισα να δω ποιός είχε πέσει πάνω μου ανεβαίνοντας στο λεωφορείο. Είδα τον τύπο με την καπαρντίνα να στρέφει το κεφάλι του και να φεύγει πανικόβλητος προς την πλατεία..
Δεν κατάφερα να δω το πρόσωπό του. Μόνο την ανάσα του στα μαλλιά μου ένοιωσα. Δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Με ένα βήμα είχα μπει στο λεωφορείο..
Μέχρι να φτάσω σπίτι, σιγοψυθίριζα το πρώτο μου χαζορομαντικό ποιηματάκι
Μωρό μου την ανάσα σου στα πιο κρυφά μου όνειρα την κλείδωσα..
Το ποιηματάκι το έχω ήδη αναρτήσει και αν και παιδικό είναι από τα αγαπημένα μου.. Τα χρόνια που ακολούθησαν, νόμισα ότι τον προσωποποίησα 1-2 φορές. άδικα όμως..
Τι κακό κι αυτό με τα λεωφορεία;ή που θάρθουν σε ακατάλληλη στιγμή, η που δε θάρθουν ποτέ.
Καληνύχτα σας
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων 2004. τα πρώτα μου χριστούγεννα μετά το διαζύγιο.. Μόλις είχα βγει από ένα πολυκατάστημα, φορτωμένη δώρα, διακοσμητικά και πολλή πολλή αισιοδοξία. Προτίμησα να γυρίσω με τα πόδια χαζεύοντας τα γιορτινά στολίδια, παρά να στριμωχτώ σε ένα λεωφορείο. Έτσι προσπέρασα τη στάση βιαστικά. Δεν είχα περπατήσει 10 μέτρα, όταν πρόσεξα κάποιον που περπατουσε προς την ίδια κατεύθυνση με μένα, ένα βήμα πιο μπροστά. Δεν ξέρω γιατί τον πρόσεξα, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.. Μέτριο ανάστημα, καστανά μαλλιά σπαστά λίγο μακριά, σκουρα καπαρτίνα, και μία τσάντα που μέκανε να πιστέψω πως ήταν συνάδελφος. Ίσως και μηχανικός. Φαινόταν λίγο χύμα.. Φοιτητής; μπαα αποκλείεται. Τον παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου -δεν ήθελα να καταλάβει ότι είχα επικεντρώσει την προσοχή μου σαυτόν..
Ευτυχώς το πεζοδρόμιο στη σιβιτανίδου είναι αρκετα ευρύχωρο και με εξυπηρετούσε. Μου φαινόταν τόσο οικείος.. Αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν τον ήξερα..βρε λες να άφησε μακρια μαλλιά ο.. Μπααα αποκλείεται. Και τον προσπέρασα. Τουλάχιστον αν με ήξερε να με αναγνώριζε.. Περπατούσα και ένοιωθα το βλέμμα του επάνω μου αν και ήταν λίγο πιο πίσω. Ήθελα να γυρίσω να κοιτάξω, με είχε κυριέψει η περιέργεια, αλλά συνέχιζα την πορεία μου.. Ύστερα από κανένα δεκάλεπτο, εγώ μπροστά και αυτός λίγο πιο πίσω αλλά σε απόσταση που καταλάβαινα την παρουσία του, άφησα τη λογική μου να κυριαρχήσει. Επιτάχυνα το βήμα μου, χαμογελώντας με το περιστατικό, σιγοψυθιρίζοντας ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.. Δε μου μίλησε, αρα δε γνωριζόμαστε.
Είχα φτάσει πια στην πλατεία Κύπρου. Πρόσεξα ότι ακριβώς δίπλα μου, στη στάση ήταν σταματημένο το λεωφορείο. Είχα ξεχάσει τον τύπο με την καπαρντίνα, και ήμουν πια αρκετά κουρασμένη..
Έστριψα πράγματι λίγο απότομα. Και τότε τον ένοιωσα. Την ανάσα του, το πρόσωπό του στα μαλλιά μου.. Γύρισα να δω ποιός είχε πέσει πάνω μου ανεβαίνοντας στο λεωφορείο. Είδα τον τύπο με την καπαρντίνα να στρέφει το κεφάλι του και να φεύγει πανικόβλητος προς την πλατεία..
Δεν κατάφερα να δω το πρόσωπό του. Μόνο την ανάσα του στα μαλλιά μου ένοιωσα. Δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Με ένα βήμα είχα μπει στο λεωφορείο..
Μέχρι να φτάσω σπίτι, σιγοψυθίριζα το πρώτο μου χαζορομαντικό ποιηματάκι
Μωρό μου την ανάσα σου στα πιο κρυφά μου όνειρα την κλείδωσα..
Το ποιηματάκι το έχω ήδη αναρτήσει και αν και παιδικό είναι από τα αγαπημένα μου.. Τα χρόνια που ακολούθησαν, νόμισα ότι τον προσωποποίησα 1-2 φορές. άδικα όμως..
Τι κακό κι αυτό με τα λεωφορεία;ή που θάρθουν σε ακατάλληλη στιγμή, η που δε θάρθουν ποτέ.
Καληνύχτα σας
posted by Βασιλική Αναστασοπούλου at 10:26 μ.μ.
0 comments
