Υπερβάσεις

Ένας φίλος μου το θύμισε.
Σε γεμίζει θετική ενέργεια και αισιοδοξία.
Και είναι τα απαραίτητα συστατικά για προσωπικές υπερβάσεις...

Για όλους όσους το έχουμε ανάγκη...

Πίστη

Δεν εχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι' απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.

Πίστη εχεις οταν απ' το χέρσωμα
και τ' αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις πίστη όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.

Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.

Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ' άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν' αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.

Γ.Δροσίνης

Μη μου θυμώνεις μάτια μου

Tί μπορείς να πείς μετά από μία ...σκατοσυζήτηση????

το αγαπημένο μου τετράστιχο....
δεν θυμάμαι πιά γιατί είναι το αγαπημένο μου
είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό όταν κάτι δεν πάει καλά
ή ακριβέστερα αυτό που γράφει ασυναίσθητα το χέρι μου. Μόνο του...
ίσως γιατί είμαι λίγο από rolling stone... δε χορταριάζω...

Μή μου θυμώνεις μάτια μου
πού φεύγω για τα ξένα
πουλί θα γίνω
και θαρθώ πάλι κοντά σε σένα....

και πάλι από την αρχή...

ΣΚΑΤΟΣΥΖΗΤΗΣΗ

Ώρα 8.00π.μ.
Ανοίγω την πόρτα της εισόδου.
Το Ζουζούνι βγαίνει πρώτο.
Τα αυτιά τεντωμένα. Το κεφάλι λίγο γυρτό με ύφος παιχνιδιάρικο. Η ουρά καμαρωτή.
Κατεβαίνει τα δύο σκαλοπάτια που μας χωρίζουν από το πεζοδρόμιο. Κοντοστέκεται. Κοιτάει δεξιά – αριστερά. Αφουγκράζεται για περαστικούς. Κανένας δεν περνάει σήμερα. Και τα παιδιά είναι όλα στην ώρα τους. Όλα καλά.
Με την άκρη του μισόκλειστου από τη νύστα ματιού μου κοιτάζω απέναντι. Είναι εκεί. Στην πόρτα του καταστήματος. Όπως κάθε μέρα. Και περιμένει να του φτιάξω τη διάθεση...
Μέτριο ανάστημα, 50ρης, μαλλί εμφανώς αραιωμένο, γλειώδης, πιθανόν αλβανικής καταγωγής. Μόλις με βλέπει, φωτίζεται το πρόσωπό του με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Εμφανέστατα ειρωνικό χαμόγελο.
Ζουζούνι, βιαζόμαστε. Το απόγευμα θα πάμε βόλτα. Τονίζω το απόγευμα...
Με κοιτάει στα μάτια με παραπονο και στρίβει λίγο το κεφάλι (Πώς το είπες? Δεν σε καταλαβα....)
Προχωράει αργά προς το δρόμο, με ελαφριά αριστερόστροφη κίνηση προς το πάρκο.
Είναι η σειρά μου να κάνω τη χαζή. Την αφήνω.
Δεν κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο. Συνεχίζει προς το πάρκο. Τώρα με γρήγορο βήμα...
Ζουζούνι σου είπα βιάζομαι... Τελείωνε...
Εχουμε τους κώδικές μας εμείς. Είπα τη μαγική λέξη. Θα υπακούσει.
Κατεβάζει τα αυτιά και κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο. Περιμένει το παρασύνθημα.
Απέναντι!!!
Πετάγεται ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα, και διασχίζει τρέχοντας το δρόμο. Περνάει μπροστά από τον τύπο που δεν έχει σταματήσει να κοιτάει ειρωνικά, και καταλήγουμε σε ένα εγκαταλελειμένο οικόπεδο, λίγο πιο πέρα.
Το πάρκο είναι αρκετά μακριά και γώ βιάζομαι.
Άλλωστε όπου και να πάμε, την πρωϊνή σιχαμάρα δεν την γλυτώνω.

Η Ζουζού παίρνει θέση. Εγώ φοράω το γάντι μου και βγάζω ένα στρώμα χαρτί από το τσαντάκι. Σκύβω. Το οικόπεδο είναι πολύ βρώμικο με ακαθαρσίες, σακούλες πεταμμένες, σκουπίδια... Η πρώτη αναγούλα.
Απλώνω ένα πάκο χαρτιά από πάνω για να μή βλέπω τί πιάνω, και βγάζω τη σακούλα. Του γυρίζω την πλάτη.Δένω τη σακούλα από απόσταση Δεύτερη αναγούλα.

Ζουζούνι πετάτσω.

Η μικρή τρέχει προς τον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων. Τώρα δεν παίζουμε.
Το πρόσωπό μου είναι πλέον ολόκληρο ένας μορφασμός αηδίας και ο αλβανός πλέον γελάει.

Παίρνω μικρές ανάσες.
Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Η μικρή το ξέρει και τρέχει προς την πολυκατοικία.


Μόλις την είχαμε πρωτοφέρει τη μικρή στο σπίτι. Ούτε 20 ημερών μας είχε πει ο κτηνίατρος, αν και αυτοί που μας την έδωσαν μας την έκαναν 2μηνών. Η πρώτη της φωτογραφία ήταν στην τσέπη από το πουκάμισο του θείου μου που είχε έρθει να τη δεί.
Τον πρώτο καιρό, είχαμε γεμίσει το σπίτι εφημερίδες, όλα τα πατώματα και τα μωσαϊκά , από άκρη σε άκρη, με εφημερίδες, εκτός από το μπαλκόνι. Ήταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος, μέχρι να μάθει να βγαίνει έξω για την ανάγκη της, με προτροπή κτηνιάτρου.
Στην πρώτη κιόλας βόλτα της Ζουζούς, μία γειτόνισσα από τη διπλανή πολυκατοικία, με παρακάλεσε – ευγενικά δε λέω- να μην περνάω από το πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία τους με το σκυλί, γιατί μπορεί να λερώσει. Της απάντησα ότι γι’ αυτό έχω σακκούλα για να τα μαζέψω, άλλωστε δεν μπορούσα να μην περάσω γιατί έμενα ακριβώς δίπλα. Επέμεινε ότι τα σκυλιά μυρίζουν και μου είπε επιτακτικά αυτή τη φορά –να μήν περνάς από δώ, κάνε τον κύκλο.
Την αγνόησα. Κούνησα το κεφάλι και έφυγα χωρίς να απαντήσω.
Παρένθεση:
Τα επόμενα χρόνια, η Ζουζού έκανε τόσους φίλους στην περιοχή, με πρώτη και καλύτερη αυτή την ίδια γειτόνισσα, πού ούτε εγώ καλά καλά δεν τους γνωρίζω. Φωνάζουν άγνωστοι σε μένα, από μακριά : Ζουζούνι!!!, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν σχέση με ζώα, και εκείνη τους αναγνωρίζει, τρέχει εκείνη, τρέχω και γώ από πίσω, παίρνει εκείνη τα χάδια της, εισπράττουν και εκείνοι το ευχαριστήριο γλύψιμο στο χέρι, χαιρετιόμαστε και φεύγουμε όλοι γελαστοί και ικανοποιημένοι.

Ε! Λοιπόν έχουν δίκιο όσοι λένε: θέλεις γνωριμίες? Πάρε σκύλο!!!
Κλείνει η Παρένθεση.

Πρέπει να είχαν περάσει 3-4 μέρες αφότου είχε πρωτοέρθει η Ζουζού στο σπίτι, και εγώ την έβγαζα βόλτα.
Προχωρούσαμε σε ένα αρκετά ευρύχωρο για τις αθηναϊκές προδιαγραφές μονόδρομο, το Ζουζούνι μιά σταλιά μπροστά, ένα τεράστιο λουρί και εγώ από πίσω.

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΕΤΕ ΤΑ ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΝΙΓΕΤΕ?
Μόνο για να χέζουν και να λερώνουν τον τόπο είναι
Μιά κλωτσιά θέλει και θα καθαρίσει ο τόπος από δαύτο

Ο γέρος που φώναζε ήταν μπροστά μου και ερχόταν φουριόζος προς το μέρος μου.

Παίρνω αμέσως το Ζουζούνι αγκαλιά και κάνω να αλλάξω δρόμο, αλλά αυτός το έχει πάρει απόφαση να με συγχύσει.

Με ακολουθεί βρίζοντας.

Φεύγεις ε? Δε μιλάς?
Να ανοίξεις σπίτι και να κάνεις κανένα παιδί αν θέλεις νταντέματα!!!
Αποκτήσατε όλες φιλοζωϊκά αισθήματα!!!
Τα σκυλιά είναι μόνο για να χέζουν.

Είχε αγριέψει, φώναζε, χειρονομούσε απειλητικά και συνέχιζε να έρχεται προς το μέρος μου.
Δεν γλυτώνω σήμερα ... σκεφτόμουν, ή εμένα θα χτυπήσει, ή θα πάθει κανένα έμφραγμα και δεν θα ξέρω τί να τον κάνω...

Σας καταλαβαίνω, κύριε, προσπάθησα να τον ηρεμήσω, κι εμένα με ενοχλούν οι ακαθαρσίες στους δρόμους, γι αυτό και τα μαζεύω αν λερώσει το σκυλί μου.

ΒΡΩΜΙΑΡΕΣ όλες σας που παρατάτε τα σκυλιά σας να χέζουν όπου βρουν !!!
Σίγουρα το δικό σου το σκυλί δεν λέρωσε ποτέ!!! Πάντα των υπολοίπων λερώνουν. Και τα αδέσποτα!!! Όλα αυτά –και έδειξε κάτι ακαθαρσίες στο πεζοδρόμιο-τα κάνουν τα αδέσποτα!!! Σα δε ντρέπεστε λίγο που έχετε και το θράσσος να με κοροϊδεύετε!!!

Τόση ώρα φώναζε από πίσω μου όσο εγώ προχωρούσα βιαστικά προς το σπίτι. Είχα έρθει εκτός εαυτού.

Γύρισα και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ σε ποιές αναφέρεσαι, και δεν με ενδιαφέρει.

Η φωνή μου τώρα κάλυπτε τη δική του.
ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ.
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΔΕΝ ΛΕΡΩΣΕ ΠΟΤΕ
ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ?
Π Ο Τ Ε
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΕ ΤΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΖΕΥΩ.
ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΝΩ ΕΜΜΕΤΟ ΜΕΤΑ.
ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΞΑΝΑΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ...

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΕΖΟΥΝ? ΝΑ ΤΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ....

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ? ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΧΕΖΟΥΝ....ΝΑ ΤΙΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΕΣ.

Κι εσύ χέζεις. ΓΕΡΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΕΙΣΑΙ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΣΕΝΑ?

Η μικρή είχε λουφάξει στην αγκαλιά μου. Ο γέρος συνέχισε να βρίζει, αλλά πιο χαμηλόφωνα, και είχε αλλάξει πλέον κατεύθυνση.

Έκανα πολλές ώρες να συνέλθω. Και ο πανικός μου, κυριολεκτικά πανικός, ήταν η σκέψη αν τυχόν τον ξανασυναντήσω σε 5 σε 10 χρόνια, θα μπορέσω πάλι να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω ...ΠΟΤΕ...???. Ήταν μόνο λίγες μέρες που είχα το σκυλί και μπορούσα να το πώ κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια. Αλλιώς δεν δουλεύει το σύστημα....

Το περιστατικό έρχεται πάλι στο μυαλό μου καθώς περνάμε απέναντι τρέχοντας, κρατώντας την ανάσα μου.
Θα συνέλθω σε λίγο...

Αλλά έτσι και ξαναπετύχω αυτό το στριμμένο γέρο μπροστά μου,
Θα μπορώ να τον φτύσω κατάμουτρα, με ΟΛΟΚΑΘΑΡΗ συνείδηση.

Σταγόνα

Μα στη σταγόνα
Σε μια μικρή σταγόνα πανικού που χείμαρρος απ’ την καρδιά ξεχείλισε,
Σαν κρύσταλλο, διάφανη και κοφτερή συνάμα,
Την πόλη μου εκρέμασα και μέσα της κοιμάμαι.

Κι η φλέβα στο λαιμό σου χτυπούσε τα όνειρά μου...

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ....

Πήγα στο Fuego προχτές. Στο Λυκαβητό. Εξαιρετική παράσταση.
Ο τονισμός όμως στην πρόταση δεν πάει στο fuego!!!
OXI.
O Aθλος ήταν στο ρήμα: Πήγα...
Είχα κανονίσει με φίλες να βρεθούμε στο θέατρο του Λυκαβηττού. 9 παρά τέταρτο ήταν το ραντεβού. Εννέα ξεκινούσε η παράσταση.
Κανόνισα να πάω μόνη μου για να κοιμηθώ λιγουλάκι παραπάνω το απόγευμα....
Και κοιμήθηκα....
8.35 έγραφε το ρολόι όταν άνοιξα τα μάτια μου.

Πανικός... Ούτε καφέ δεν προλάβαινα να πιω....
Να ντυθώ, να βαφτώ, να χτενιστώ και μετά ταξί και στο Λυκαβητό
Ευτυχώς είχα ετοιμάσει τα ρούχα.
ΟΧΙ όμως και τα παπούτσια....
Ε λοιπόν τώρα το παρατηρούσα πρώτη φορά.
Αυτά τα παπούτσια ταίριαζαν γάντι με το πουκαμισάκι....
Αυτά θα βάλω λοιπόν!
(Ουσιώδης λεπτομέρεια: τα ...παπούτσια που ταίριαζαν με το πουκαμισάκι είχαν 12ποντο τακούνι στιλέτο....αλλά είπαμε... άργησα να ξυπνήσω, δεν ήπια ούτε καφέ και ΟΧΙ δεν είμαι Ξανθιά).
Όπως κάθε φορά που βιάζεσαι... έτσι και προχθές
Δεν περνούσε άδειο ταξί και όσα μου έκαναν την τιμή να σταματήσουν στο κάλεσμά μου, μόλις άκουγαν Λυκαββητό, πάταγαν γκάζι και εξαφανίζονταν....
9 παρά 5. Νάτη και η κράμπα στο στομάχι.... κι έλεγα τί μου λείπει....
Στον επόμενο ταξιτζή δεν άφησα περιθώρια επιλογών...
Μπήκα χωρίς να πώ κουβέντα και σωριάστηκα κυριολεκτικά στο πίσω κάθισμα... Λυκαβητό ... είπα με πονεμένο βλέμμα ελπίζοντας ότι δεν θα με πέταγε έξω...
Πρέπει να είμαι πολύ εκφραστική στον πόνο
Βγήκα απο το ταξί έχοντας πιεί ένα παυσίπονο και έχοντας και ένα στην τσάντα για το δρόμο....Τουλάχιστον μου πέρασε η κράμπα στο στομάχι..
Το ότι βγήκα όμως από το ταξί δεν σήμαινε ότι είχα φτάσει....
Οι δρόμοι προς το Λυκαβητό ήταν –ως αναμενόταν- κλειστοί. Δεν ανέβαινε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα.... Κατάφερα να αγχώσω και τον ταξιτζή όμως, ο οποίος ψάχνοντας να βρεί λύση κατέληξε να με αφήσει στην είσοδο (τρόπος του λέγειν) του τελεφερικ...
Και τον είχα ρωτήσει.... είναι κοντά το θέατρο από το τελεφερίκ? Ναι μου είπε κάνεις μία στροφή (έστριψε το χέρι του κυκλικά) και βρίσκεσαι στην είσοδο. Είναι μεγάλη κατηφόρα? Ρώτησα....
Μπααααα ...
Έπρεπε να φανταστώ ότι δεν ήταν έτσι...
Διότι βεβαίως ούτε και το τελεφερίκ ήταν εκεί που μου υπέδειξε...
Ανέβηκα σκάλες, ανέβηκα, ξαναανέβηκα... τελεφερίκ πουθενά. Μήπως πήρα λάθος δρόμο?

Ανάσα...
Βλέπω μια κοπέλα περιποιημένη όπως εγώ να προχωράει προς τα δεξιά
Να δείς λέω που πάει και εκείνη στο Φουέγκο...που αλλού να πηγαίνει σ’ αυτη την ερημιά (είμαι γνωστή για το αλάνθαστο ένστικτό μου)
ΚΑΙ την ακολούθησα....... χωρίς να τη ρωτήσω....

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ ΣΑΣ ΛΕΩ

500 μέτρα αργότερα, και ενώ η ώρα ήταν περασμένες εννιά, η ...οδηγός μου φρέναρε στην αγκαλιά γνωστού ηθοποιού....
Κάγκελο εγώ
Δεν είχα φροντίσει να τηρήσω ούτε απόσταση ασφαλείας...
Καλά που δεν τους αγκάλιασα και γώ με τη φόρα που είχα πάρει
Έμεινα να κοιτάζω μια αυτούς και μια τα σκοτάδια γύρω μου....
Που πάς εσύ? Γυρίζει προς εμένα ο γνωστός ηθοποιός αφού πρώτα καλωσόρισε τη φίλη του για κάμποση ώρα...
Στο τελεφερίκ.... Ξέρετε προς τα πού είναι? Άρθρωσα. Δεν ήξερα τί να περιμένω...
Από εδώ όλο ευθεία μου λέει και θα το βρεις μπροστά σου και έδειξε με το χέρι του προς τα πάνω. Όχι δεν ήταν απότομος. Ευγενικός ήταν
Κι άλλα σκαλοπάτια... Ιδρώτας...
Πρέπει να πάω δεν μπορώ να τους στήσω....
Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν σύντομη... ήμουν αργοπορημένη αλλά όχι απελπιστικά
Και τώρα έμενε να κάνω τη στροφή που μου έλεγε ο ταξιτζής για να βρεθώ στο θέατρο.........
Χα
ΧαΧα

Μία έφηβη από πίσω μου παραπονιόταν στη μητέρα της. Ορίστε η κοπέλα που φόρεσε τακούνια. Εσύ δεν με άφηνες....
Κάτσε να δείς σε λίγο την κοπέλα... απάντησε η μαμά
Να κι η άλλη κοπέλα με τα τσόκαρα
Μουρμούραγε η μικρή...

Στράβωσα στα πρώτα σκαλάκια στην έξοδο του τελεφερίκ. Ήταν απότομα και έπρεπε να κρατιέμαι.. ήθελα τακούνι ασορτί με το πουκαμισάκι....
Και αμέσως μετά..θυμάμαι να αναρρωτήθηκα μεγαλόφωνα
Πού είναι το σκαλί?
Πού πήγαν τα σκαλιά?
Πού πήγαν τα κάγκελα ?

Τα κάγκελα ήταν τόσο μακριά όσο τα κιγκλιδώματα στις εθνικές οδούς από τα αυτοκίνητα...
Όταν το αυτοκίνητο έφτανε να τα ακουμπήσει, είχε ήδη επέλθει σύγκρουση...
Έμεινα να ισορροπώ στο κενό
Παρέες με προσπέρναγαν βιαστικά
Χαμογελώντας
Πώς το αποφάσισες να βάλεις κορίτσι μου αυτό το τακούνι με τέτοια κατηφόρα?
Δεν απάντησα.
Τί να έλεγα: δεν πάει όμως τρέλα με το πουκαμισάκι?...
Η κοπέλα με τα τσόκαρα, κάνει μια απλή κίνηση, παίρνει τα παπούτσια ανα χείρας με κοιτάει με νόημα (που μεταφραζόταν "δεν γίνεται αλλιώς¨) και ... κάνει να εξαφανιστεί...

Περίμενε της λέω. Θα σου κάνω παρέα
Δεν είναι ό,τι καλύτερο να εμφανίζεσαι στο θέατρο του Λυκαβητού ξυπόλητη.. ας έχεις τουλάχιστον ανάλογη συντροφιά...
Ξεκουμπώνω το ένα παπούτσι
Τηλεφωνο..
Είναι η φίλη μου που με περιμένει στην είσοδο... Ανοίγω το τσαντάκι μου με το ένα παπούτσι στο χέρι...μα ποτέ δεν πιάνω το κινητό με την πρώτη?
Έλα, πού είσαι ξεκινάει σε λίγο....
Κάτι πέφτει από την τσάντα... ακούω μια περαστική...
Το εισιτήριό σου......
Το εισιτήριό μου...
Κλείνω το τηλέφωνο... Το εισιτήριό μου... δεν είναι στο τσαντάκι? Πού να το βρω στα σκοτάδια...
Κάτι πέφτει..
Ω ναι!!!
Είναι το καθρεφτάκι..... και πάνω του σφηνωμένο το εισιτήριο....
Και όχι μόνο πέφτει... αλλά κυλάει κι όλας....
Έβγαλα το δεύτερο τακούνι σε χρόνο ρεκόρ
Μπροστά το καθρεφτάκι με το εισιτήριο, από πίσω ασθμαίνουσα εγώ με τα τακούνια ανα χείρας
Δεν σκαλώσαμε ΠΟΥΘΕΝΑ σας λέω, προσπέρασα όλες τις παρέες που είχαν στο μεταξύ προχωρήσει, μαζί και τη μικρή που με κοίταγε πριν με παράπονο... και τώρα είχαν βάλει όλοι τα γέλια με το θέαμα, μαζί τους και εγώ βέβαια.
Όχι που νομίζατε ότι δεν θα προλάβαινα την παράσταση....
Έφτασα τρέχοντας ξυπόλητη, μόνη μου (γιατί η άλλη ξυπόλητη που μου έδωσε την ιδέα είχε μείνει βέβαια πίσω...) στο πλάτωμα μπροστά από το θέατρο...
Το καθρεφτάκι... κατέβηκε στο θέατρο αλώβητο
Και το εισιτήριο επίσης
Ένας τσακώνεται με κάποιον περαστικό
Είσαι μαζοχιστής ρεεεε.....
Φίλε, μπροστά μου μή μιλάς για μαζοχισμό, του λέω... κραδαίνοντας τη ...γόβα στιλέτο...
Γύρισαν και οι δύο προς το μέρος μου χαμογελώντας
Τουλάχιστον αποσυμφόρησα τον καβγά....
Και ευθυμήσαμε κιόλας.
Οι παρέες με χαιρετούσαν εύθυμα μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου...

Πήγα στο Φουέγκο...
Με περίμενε η κοπέλα στην είσοδο να φορέσω τα παπούτσια για να κλείσει την πόρτα πίσω μου...
Και το σκυλομετάνιωσα που τα φόρεσα βέβαια άλλες 10.000 φορές, όσες ήταν οι τρύπες στην επιφάνεια της εξέδρας που μπλεκόταν το τακούνι ανεβαίνοντας

Γι αυτό σας λέω...
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΞΑΝΘΙΑ
Κάτι ξανθές ανταύγιες έχω μόνο....

Αστέρι μου...

Θάρθω απόψε να σε βρώ
Mε ένα πέπλο μαγικό θα σβήσω τη μορφή μου,
Kαι άνεμος αδιάφορος ιππότης του ονείρου
στο πρόσωπό σου θα γευτώ την άρμη απ' το φιλί σου

Θάρθω απόψε να σε βρώ
Μ΄ένα λουλούδι φώς στο στήθος
Ένα φτερούγισμα ψυχής, τραγούδι θα σου κάνω
Στον ίσκιο μου όταν βρεθείς, ήλιο στα βλέφαρά σου να σου στάξω

Θάρθω απόψε να σε βρώ, μ ένα αστέρι φωτεινό
Κι όπως το κύμα τ απαλό στην αμμουδιά σκάει αποκαμωμένο
Και το παιδί τα μάτια όπως κλείνει απ το παιχνίδι κουρασμένο
Στην αγκαλιά σου θα χαθώ, αστέρι πλανεμένο.
(Μάιος 2006).

Κι έτσι πέρασε το καλοκαίρι...

Καιρός να ξεχάσουμε τις επαναστάσεις

Να ντυθούμε τον ορθολογισμό μας.

Ξύπνησα χθές και πρόσεξα το κουστούμι μου να με περιμένει πλάι μου.

Χωρίς μπαλώματα, χωρίς υπερβολές, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς άκρατους συναισθηματισμούς, χωρίς χαμένες πατρίδες...

Το είχα βγάλει για λίγο... έτσι προέκυψαν και τούτοι οι στίχοι…

Προς στιγμήν νόμισα πως δεν θα δρόσιζε ποτέ ετούτο το φθινόπωρο

Του Σωτήρος χθές....

Φύγε λοιπόν

Φύγε λοιπόν
Η ώρα πέρασε
Eνα θέατρο αδειανό από θίασο, χωρίς κοινό,
Τί έργο περιμένεις ν ανεβάσει

Το κόκκινο αριστοκρατικό βελούδο δεν είναι αρκετό για να σε διασκεδάσει
Και που να βρείς το χειροκρότημα σ άδειες καρέκλες...
Οι λαμπεροί πολυέλαιοι σκιές μόνο φωτίζουν

Μή μου μιλάς
Πίσω από στίχους μή μου κρύβεις τη σιωπή

Μή μ΄ ακουμπάς
Τις κινήσεις σου μη σπαταλάς του σκηνοθέτη απόντος

Μή με κοιτάς
Ρόλο δεν έχω στο παραμύθι αυτό
Το χρόνο λίγο λίγο θρυμματίζω
Με άχαρους αυτοσχεδιασμούς

Μή μ΄ αγαπάς
Βαρύ το σαγαπώ κι άλλο δεν το σηκώνω...

Κλείσε την πόρτα πίσω σου
Ένα άδειο θέατρο θλίψη είναι για το βλέμμα.....