Ήρθε στο σπίτι μας 20 ημερών μέσα στην τσέπη από το πουκάμισό μου
Την ονομάσαμε Ροζίτα Σόκ. Για πολλούς λόγους
Για το Σοκ που έπαθαν η μητέρα μου και το Ζουζούνι μόλις συναντήθηκαν… Η μικρή σε μέγεθος παλάμης έτρεξε και χώθηκε κάτω από τον καναπέ, η μητέρα μου ανέβηκε πάνω στον καναπέ φοβούμενη μήπως της…ορμήξει ο ….σκύλος!!!!!!! Έτσι έμειναν περίπου έως που η κοιλιά της Ροζίτας δεν της επέτρεπε πλέον να κρύβεται κάτω από τον καναπέ… γεγονός που διευκρινίζεται στον δεύτερο λόγο.
(Και εξηγώ:
Η Ροζίτα, χαιδευτικά Ζουζού, ήρθε στο σπίτι κατόπιν μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων, και τα σημαντικότερα επιχειρήματα ήταν ότι εμείς τα παιδιά θα αναλαμβάναμε πλήρως τη φροντίδα της, θα βοηθούσε δε τη μητέρα μου να απαλλαγεί από τη φοβία της για τα σκυλιά…. Έντεκα χρόνια μετά και ενώ η μητέρα μου λατρεύει τη Ροζίτα, δεν έπαψε να έχει φοβία με τα σκυλιά…. Αντιθέτως τη μετέδωσε και στην τελευταία….. Άβυσσος……)
Για το θεϊκό της κορμί. Μέσα σε ελάχιστες μέρες από τη στιγμή που την φέραμε στο σπίτι, ήπιε τόσο γάλα (μα αφού πεινάει κι άλλο γιατί να μην της δώσουμε???) που η κοιλιά της σερνόταν στο πάτωμα. Ο κτηνίατρος την κράτησε για εξετάσεις και μας ειδοποίησε ότι μπορεί λέει να μη ζήσει γιατί φαινόταν πολύ άρρωστη. Δεν είχε ιδέα… Την κράτησε νηστική στο ιατρείο δύο μέρες και η μικρή ξαναζωντάνεψε…. Την τρίτη μέρα την ξαναπήραμε πίσω υπό αυστηρή δίαιτα… Έπρεπε να δείτε τη μουσούδα της όταν διαπίστωσε ότι το πιάτο της είχε μόνο λίγες σταγόνες γάλα… Κατάθλιψη έπαθε…
Και κυρίως για το χρώμα της. Διότι ο μόνος ΄όρος΄ που είχε θέσει η μητέρα μου για να υιοθετήσουμε σκυλάκι, ήταν ότι της άρεσε να είναι άσπρο….. Ε! Της δώσαμε και μεις το όνομα σαν ελάχιστη ηθική αποζημίωση….
Έκτοτε βέβαια τη φωνάζουμε Ζουζού (από το Ζουζούνι) και Λουλού (από το Λουλούδι) και όταν ζορίζουν τα πράγματα Λέλα (από το τρέλα). Ακούει σε όλα, φτάνει να της μιλάς τρυφερά. Και αντίστροφα. Αν της μιλήσεις αγριεμένα, -όντας σίγουρη ότι δεν απευθύνεσαι σ’ αυτήν- το παίζει χαζή.
Αν δεν την καλοπιάσεις (δωροδοκήσεις), δεν σου κάνει χατήρι. Εξακριβωμένο.
Η κοινωνικότητά της φτάνει τα όρια της πρόκλησης… Είναι απορίας άξιον πώς την γνωρίζουν και της μιλούν στο δρόμο άνθρωποι που εγώ δεν γνωρίζω, και έχει κερδίσει ακόμη και γείτονες τόσο στριφνούς που αποφεύγεις και να τους καλημερίσεις…
Είναι πανέξυπνη και πάρα πολύ ευαίσθητη…. Αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και προσέχει να μην δημιουργεί προβλήματα.
Ο πατέρας μου π.χ. δεν την ήθελε να ανεβαίνει στα κρεβάτια. Η Ροζίτα κοιμόταν όλο το βράδυ πίσω από την εξώπορτα.
Το γιατί δεν το είχε καταλάβει…. Διότι η Ζουζού έπρεπε να είναι σίγουρη ότι έκλεισε την πόρτα πίσω του,
πριν τρέξει
για να απολαύσει τον πρωϊνό της ύπνο στο κρεβάτι…
Η αγάπη που μας δείχνει, το ότι αρρωσταίνει όταν κάποια από εμάς είναι στενοχωρημένη, και κάνει βόλτες πάνω κάτω στο σπίτι όταν κάποια από εμάς είναι αγχωμένη, η εξυπνάδα της και η αντίληψή της, την έχουν κάνει ισότιμο μέλος της οικογένειας.
Έχει το κομμάτι της στη βασιλόπιττα, το φλυτζάνι της για καφέ, και διεκδικεί μεγάλο μέρος του χρόνου μας που μπορεί να σημαίνει ότι θα θυσιάσεις κάποια εκδρομή όταν η Ροζίτα δεν μπορεί να έρθει μαζί μας, ότι θα αναβάλεις κάποια ραντεβού όταν είναι άρρωστη και πρέπει να την φροντίσεις, ότι θα καθήσεις να παίξεις μαζί της το απόγευμα, αν και κατά βάθος θα προτιμούσες να σερφάρεις στο ίντερνετ ή να λιώσεις μπροστά στην τηλεόραση.
Και επειδή αυτά ίσως ακούγονται υπερβολικά σε όσους δεν έχουν συμβιώσει με ζώα, καλώ την
Εύη να μοιραστεί μαζί μας λίγη από την εμπειρία της και να συνεχίσει αυτήν την αλυσίδα, της οποίας έγινα κρίκος ύστερα από πρόσκληση της
Ερόεσσας.
