ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Δεν συνηθίζω να γράφω σ' αυτή τη γωνιά παλιότερα ποιήματα...

Ήθελα να κάνω μια μικρή εξαίρεση για τούτο εδώ...

Είναι η πρώτη ρητή ενσωμάτωση μιας απόφασής μου, το τέλος μιας εποχής αυτολύπησης, μετά το διαζύγιο, και μια προσπάθεια, να σηκωθώ όρθια και να επιδιώξω αυτό που δεν είχα ποτέ.



Αν με ρωτήσετε τώρα, θα σας πώ ότι δεν συμφωνώ με το τέλος του... Δεν χρειάζομαι κάποιον που φοβάμαι να του δώσω ό,τι νοιώθω, μήπως χάσει το δέλεαρ και το ενδιαφέρον του.... Δεν χρειάζομαι κάποιον να τρέχει πίσω μου, αλλά κάποιον δίπλα μου.



Άλλωστε, ουδέποτε προσπάθησα καν να το εφαρμόσω, όσο και αν ένα κομμάτι μου το επιθυμούσε. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα παζάρια...



Σαν πηγή αισιοδοξίας, σαν στίγμα αναγέννησης, που επήλθε το θυμήθηκα απόψε και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...





Σήκω καρδιά μου χόρεψε
τη φλόγα που σε καίει
Να την ανάψεις πυρκαϊά
στην άχαρη ζωή σου
Κι ίσως η λάμψη σου αρκεί
Τα βήματά σου για να δει
Και να καεί μαζί σου

Σήκω καρδιά μου γέλασε
Ταράξου, αφυπνίσου
Μη στη χαρά παγιδευτεί
Στο γέλιο σου παραδοθεί
Και μέσα του κοιμίσου

Σήκω καρδιά μου θρήνησε
Τ΄ απύθμενά σου λάθη
Μην απ΄το δάκρυ λυτρωθεί
Τη νύχτα σου να μοιραστεί
Μαζί του ξημερώσου.

Σήκω καρδιά τραγούδησε
Τους πιο γλυκούς σκοπούς σου
Απ΄ τη φωνή να μαγευτεί
Την ομορφιά σου να γευτεί
Και ύστερα αφήσου.

Όλα στο φως
Όλα στο φως καρδιά μου ζήσε τα
Γεύσου τα , φανερώσου
Τον πόνο σου και τη χαρά
Το γέλιο και το δάκρυ
Όλα στο φώς πολέμησε, δοκίμασε, αλώσου

Μα την αγάπη σου καρδιά
Κρύψε την, κλείδωσέ την
Μην απ΄ το πάθος φοβηθεί
Τον έρωτά σου απαρνηθεί
Κι απ΄ τα φιλιά σου σβήσει...

Στον Κήπο με τα Θαύματα

Σε μια ηλιαχτίδα κλείσε θέση

Και τα ζεστά μας τα χαμόγελα

Σε ένα βλέμμα θα στριμώξω

Το καλοκαίρι να προλάβουμε

των παιδικών προσδοκιών και της ανεμελιάς μας

Τα καλντερίμια της ψυχής

Με μία μπάλα πλαστική και με παπούτσια πάνινα

Να εξερευνήσουμε

Κρυφτό έλα να παίξουμε

Τα μάτια μου θα κλείσω

Κι εσύ στα πιο ανήλιαγα στενά της ύπαρξής μου

Να κρυφτείς

Μέχρι να στάξει απ’ την καρδιά το φώς

Και τότε κλείσε εσύ τα μάτια

Μένα ποδήλατο και δίχως φρένα

Δρόμους χορταριασμένους να ανοίξουμε

Την αντοχή μας να μετρήσουμε

Στην ευτυχία

Κι άμα προτού βραδυάσει

φτάσουμε στον κήπο

που ανθίζουνε τα θαύματα

στο πλάι μου μ΄ένα στεφάνι

ολάνθιστο έλα ξάπλωσε

να σου μετρήσω τ΄ άστρα.

Wish you were here...

Με μια εικόνα γι' αφορμή...

Αντένες, ξάρτια, μαύρα κατάρτια
Ξέβρασε η θάλασσα με το βοριά
σκουριά και πίσσα τα βράχια βάφουνε
Τι όνειρα να χανε
φιλέψει κίνδυνο τη μοναξιά….

Αρμοί κομμένοι με αφρό τυλίγονται
Στην απουσία κρύβεται η χάρυβδη
Μάτια αδειασμένα στο απομεσήμερο
Δάκρυα κυλάνε στο φώς το ίμερο….

Ξέφτια με λύσσα στους κάβους πνίγονται
Αίμα με σίδερο σου μεταγγίζουνε
Πάθος κι αγρύπνια τραπέζι έστρωσαν
Αγάπης ψίθυροι αίολοι αφήνονται...

Ακίδα έκλεψα πυξίδας σάπιας
Για δίσκο έστησα καρδιάς κομμάτια
Βάθος ορίζοντα...

Η ελπίδα φλέγεται
Ανατέλει…

Για τον Αντώνη και τη Μαρία του

Ένα χαμόγελο

ένα άγγιγμα στο χέρι

Μια χαραμάδα είναι αρκετή

Το μήνυμα να βγάλει από το μπουκάλι....

Αντί Καληνύχτας...

Όμορφη νύχτα