Ήρθε ανέλπιστα η νέα εποχή. Δεν ξέρω πως τόση δύναμη ήρθε και ρίζωσε μέσα μου. 

Μάλλον η αμφιβολία, οι νεκρολογίες, οι κακοφορμισμένες πληγές του παρελθόντος με βαρέθηκαν και πήγαν να λιμνάσουν σε πιο ευπαθή ύδατα. 

Ίσως να υπάρχει και ένα όριο στην απογοήτευση, και μόλις το φτάσεις, μένεις να θαυμάζεις τους ανεμόμυλους των ονείρων σου..

ασε με να μπω

Διαβάστε περισσότερα »

Βρέχει

Επιτέλους, τέλειωσε αυτό το βασανιστικό καλοκαίρι. Με τον ήλιο να επιμένει να φωτίζει ότι εναγωνίως προσπαθείς να κρύψεις -τα ψωμάκια, τα παγωτάκια, τα σουβλάκια, τα βαρίδια που κρύβουμε , όπως όπως κάτω απ το καπελο. Μέχρι να ερθει αυτό το εκνευριστικό καλοκαιρι και να σε τραβήξει απ τα μαλλιά έξω απ τη σπηλιά σου. Και να πω ότι ζήτησα κατι; Απολύτως τίποτα! τσιμουδιά δεν έβγαλα. Όταν ο γερο ήλιος μου έτεινε το δαχτυλο, δεν ειχα καν περιέργεια να το δω πως είναι. Έσκυψα το κεφάλι τάχα μου αδιάφορα να φτιάξω το φερμουάρ απο τη μπότα που καπου είχε σκαλώσει Και περίμενα σκυμμένη να βαρεθεί, να διαλέξει κανεναν άλλο τυχερό, αλλά το κόλπο παλιό, δεν επιασε. Το δάχτυλο είχε κεντράρει πάνω μου, ακουμπουσε στην κορυφή του κεφαλιου μου, σχεδόν με τραβούσε απο τα μαλλιά, για να μην υπάρξει καμία απολύτως παρανόηση ότι ήταν η σειρά μου να παω για ιδιαίτερα. Ορίστε και βγήκα. Τί καταλαβε; με το που είδα τόσο φως μαζεμενο, θόλωσα, έπαθα ηλίαση και εκνευρίστηκα όταν μου έκαν πατητη.. Κατά τα άλλα καλά! Η μπότα έγινε σαγιονάρα, το καπελο μπρατσάκια που καταργήθηκαν λόγω υπέρβασης του ορίου ηλικίας, τα γυαλιά επίσης απαγορεύτηκαν διοτι εμποδίζουν την αναγνωση των μηνυμάτων που στέλνει ο μεγαλοδύναμος... Όχι το να πνίγεσαι είναι φυσιολογικότατο, νομιμότατο, επιτρεπτό και μάλιστα ευκταίο για να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο αυτογνωσίας.

Δε μου άρεσαν τα μαθήματα. Ούτε και μου προσέφεραν κατι. Εκτός απο ένα γερό κρυολόγημα Τουλάχιστον, έτσι που είμαι βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο δε θα καταλάβω βροχή..

Απόψε, θα σταθώ για ακόμα μία φορά,ανάμεσα στα απομεινάρια της ζωής μου,
και θα φωνάξω
Δεν Τελείωσε.
Ελπίζω ο άνεμος να είναι ευγενικός μαζί μου,
και να σκεπάσει με λήθη τα κομμάτια μου που σκόρπισε.
Αύριο.
Σήμερα θέλω να ονειρευτώ..

Dreams.. Under Construction

Σκιές

Που οδεύομεν?????

Mα το Θεό , I dont have a clue

Το Α και το Ω

Η αγάπη αναζητά πάντα τρόπο. Η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία. Κόλαση είναι να μην μπορείς να αγαπήσεις..

Έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω ότι εκείνο το Α και το Ω στην εικόνα του Ιησού, είναι η αρχή και το τέλος της λέξης ΑγαπΩ.
Π.Ν.

Κρύβεται η φωνή στου μυαλού τα υπόγεια..

Σαν εφιαλτικό σκηνικό, με θύτη και θύμα πάντα τον ίδιο μοναδικό ένοικο.


Τον αντικατοπτρισμό της απουσίας..

Τόσο εκκωφαντικά ηχηρό, που σε καταπίνει,


σένα ξεχασμένο προφίλ εικονικό..

Επί τα αυτά

Kαι να που έφυγες και συ,
σα να μην είχες φτάσει..
Σα μια γραφή που βράχηκε,
το νου πριν ξεδιψάσει..

Παλιό αλλά πάντα επίκαιρο.. Κρίμα που δεν το θυμαμαι πια όλο..

Σκόρπια

Τελικά, μόνο λεξεις αφήνουμε πίσω μας. Λέξεις, φορτωμένες κομμάτια του εαυτού μας, που φυλάμε προσεκτικά σαν τα παιδικά ρούχα που αποθηκεύουμε στη ντουλάπα μας όταν δεν μας κάνουν πια..Ακριβές όσο και η παιδική μας ηλικία. Μοναδικές σαν τις ρίζες μας.
Ούτε και το παρόν που χάνουμε από μπροστά μας σκίζεται..Μας ακολουθεί σα σκιά, πλαι πλάι με το παρελθόν, και βαραίνει αφόρητα τα μεσημέρια..

Τέλος Εποχής

Σκεφτομουν εδώ και καιρό να κλείσω αυτό το κεφάλαιο που λέγεται ερωτική ποίηση -αν και δε νοιώθω ότι η ποιότητα των στίχων μου μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο. Η ιδέα, η μάλλον η ανάμνηση, ήρθε προχθές, παραμονή χριστουγέννων, και κατέληξα ότι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, είναι όπως άνοιξε, με μια ριστουγεννιάτικη ιστορία. Ποιήματα βέβαια έγραφα απο πολύ πριν όχι όμως με αυτή τη θεματολογία.. Λοιπόον..
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων 2004. τα πρώτα μου χριστούγεννα μετά το διαζύγιο.. Μόλις είχα βγει από ένα πολυκατάστημα, φορτωμένη δώρα, διακοσμητικά και πολλή πολλή αισιοδοξία. Προτίμησα να γυρίσω με τα πόδια χαζεύοντας τα γιορτινά στολίδια, παρά να στριμωχτώ σε ένα λεωφορείο. Έτσι προσπέρασα τη στάση βιαστικά. Δεν είχα περπατήσει 10 μέτρα, όταν πρόσεξα κάποιον που περπατουσε προς την ίδια κατεύθυνση με μένα, ένα βήμα πιο μπροστά. Δεν ξέρω γιατί τον πρόσεξα, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.. Μέτριο ανάστημα, καστανά μαλλιά σπαστά λίγο μακριά, σκουρα καπαρτίνα, και μία τσάντα που μέκανε να πιστέψω πως ήταν συνάδελφος. Ίσως και μηχανικός. Φαινόταν λίγο χύμα.. Φοιτητής; μπαα αποκλείεται. Τον παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου -δεν ήθελα να καταλάβει ότι είχα επικεντρώσει την προσοχή μου σαυτόν..
Ευτυχώς το πεζοδρόμιο στη σιβιτανίδου είναι αρκετα ευρύχωρο και με εξυπηρετούσε. Μου φαινόταν τόσο οικείος.. Αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν τον ήξερα..βρε λες να άφησε μακρια μαλλιά ο.. Μπααα αποκλείεται. Και τον προσπέρασα. Τουλάχιστον αν με ήξερε να με αναγνώριζε.. Περπατούσα και ένοιωθα το βλέμμα του επάνω μου αν και ήταν λίγο πιο πίσω. Ήθελα να γυρίσω να κοιτάξω, με είχε κυριέψει η περιέργεια, αλλά συνέχιζα την πορεία μου.. Ύστερα από κανένα δεκάλεπτο, εγώ μπροστά και αυτός λίγο πιο πίσω αλλά σε απόσταση που καταλάβαινα την παρουσία του, άφησα τη λογική μου να κυριαρχήσει. Επιτάχυνα το βήμα μου, χαμογελώντας με το περιστατικό, σιγοψυθιρίζοντας ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.. Δε μου μίλησε, αρα δε γνωριζόμαστε.

Είχα φτάσει πια στην πλατεία Κύπρου. Πρόσεξα ότι ακριβώς δίπλα μου, στη στάση ήταν σταματημένο το λεωφορείο. Είχα ξεχάσει τον τύπο με την καπαρντίνα, και ήμουν πια αρκετά κουρασμένη..
Έστριψα πράγματι λίγο απότομα. Και τότε τον ένοιωσα. Την ανάσα του, το πρόσωπό του στα μαλλιά μου.. Γύρισα να δω ποιός είχε πέσει πάνω μου ανεβαίνοντας στο λεωφορείο. Είδα τον τύπο με την καπαρντίνα να στρέφει το κεφάλι του και να φεύγει πανικόβλητος προς την πλατεία..

Δεν κατάφερα να δω το πρόσωπό του. Μόνο την ανάσα του στα μαλλιά μου ένοιωσα. Δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Με ένα βήμα είχα μπει στο λεωφορείο..
Μέχρι να φτάσω σπίτι, σιγοψυθίριζα το πρώτο μου χαζορομαντικό ποιηματάκι
Μωρό μου την ανάσα σου στα πιο κρυφά μου όνειρα την κλείδωσα..
Το ποιηματάκι το έχω ήδη αναρτήσει και αν και παιδικό είναι από τα αγαπημένα μου.. Τα χρόνια που ακολούθησαν, νόμισα ότι τον προσωποποίησα 1-2 φορές. άδικα όμως..
Τι κακό κι αυτό με τα λεωφορεία;ή που θάρθουν σε ακατάλληλη στιγμή, η που δε θάρθουν ποτέ.

Καληνύχτα σας

ένα σαγαπώ..

ένα σαγαπώ κάθισε βουβό, τα βήματά σου να κοιτά να ξεμακραίνουν
μενα πακέτο αδειανό, και μένα βλέμμα σκοτεινό τσιγάρο ανάβει στην καρδιά μου και την πνίγει

ένα σαγαπώ ξέμεινε απαλά σα χάδι στα μαλλιά μου να πλανιέται
Δε με ξεχνά, πίσω γυρνά και ιστορίες τρυφερές μου ψιθυρίζει,
Πίνει νερό απ την ψυχή μου και ανθίζει

Ένα σαγαπώ με την ανάσα μου παίζει κρυφτό..

Για την ψυχή μου που με λατρεύει

Σαν ξωτικό που σε στοιχειώνει θα γυρίζω (Σαν άγγελος στο πλάι σου θα μένω) μεσ΄απ΄τις πόρτες θα διαβαίνω τις κλειστές με ξέπλεκα μαλλιά γέφυρες θα σου χτίζω, μαργαριτάρια θα γεμίζω τις σιωπές.. Με μελωδίες μαγικές ταυτιά σου θα χαϊδεύω γέλιου σταγόνες θα σε ραίνω στη βροχή, και σαν βραδιάζει πλάι σου θα στέκω, με χρώμα να φωτίζω τις σκιές॥

Ιούνιος 10

Χωρίς τίτλο

Σαν κουρασμένο ξωτικό ξαναγυρίζω
Το παραμύθι που μ ανέστησε να βρω

Κελιά παντού και ερημιά, το γέλιο μου παγώνει
Μα πια δεν με αγγίζει αυτό
Κλεμμένα πανωφόρια στο πρεβάζι μου
Αδειάζουν ξαφνικά στο πέρασμά μου
Μα πια δεν με αγγίζει αυτό
Ψεύτικα χρώματα, θαμπά, τους τοίχους ξεγελούν με μυρωδιά από αίμα..
Μα δεν μ αγγίζει ούτε αυτό..
Είναι τα ματωμένα πόδια μου που μενοχλούν, καθώς πατούν πάνω στα τρύπια κέρματα που απέμειναν για να θυμίζουν πως εδώ ήταν κάποτε η Λίμνη των Ευχών..

Αναδημοσίευση

Φεγγάρι ασημένιο η λαχτάρα σου
που χάθηκε στου απέραντου την άκρη
αστέρι αδειανό στο προσκεφάλι μου
σκιά ονείρου, γέλιου θύμησες τρυπάει

Φεγγάρι σφαλισμένο που με μάγεψες
ξέπνοα την αλμύρα όπως φιλούσες
φίλντισι γέμισες τα βράδια μου
μαργαριτάρι σφαλιστό η θωριά σου...

Φεγγάρι απόν σ' ερωτευμένη θάλασσα
με τ' ασημί της νυφικό στολίστηκε,
ακήρυχτη για να κερδίσει μάχη
κι ατάραχη παραφυλά του ανέμου τις σειρήνες
σε θύελλα ερωτική το αστέρι της να πνίξει...

Ήθελα..

Είδα ένα φίλο προχθές από τα παλιά. Όχι απλό φίλο, μία από τις αδυναμίες μου, όπως συνηθίζω να λέω. Και μου έκανε εντύπωση..

Με γνώρισε από μακριά. Συναντηθήκαμε σε σουπερ μάρκετ στο κέντρο. Δεν μίλησε όμως, δεν το επέτρεπε ο εγωισμός του αυτό. Εγώ πάλι δεν τον είδα. Αποφεύγουμε να κοιτάμε τους ανθρώπους γύρω μας όταν περπατάμε αφοσιωμένοι στις υποχρεώσεις μας. Έψαχνα βιαστικά κάτι να πάρω, ένοιωσα ότι κάποιος με κοιτούσε απο το μέρος του αλλά δεν έδωσα σημασία.Θεωρώ τον εαυτό μου συμπαθητική φυσιογνωμία και έχω συνηθίσει να με κοιτάνε στο δρόμο. Δεν περίμενα να συναντήσω γνωστό εκεί και συνέχισα τα ψώνια μου.

Η τυχη, με έφερε κάποια στιγμή και στον πάγκο που περίμενε αυτός. Πάλι δεν κοίταξα προς το μέρος του, και κράτησα και μία απόσταση συνεχίζοντας να χαζεύω. Αναδευόταν, παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου μια κινητικότητα από μέρους του αλλά ήμουν αφοσιωμένη στα δικά μου και δεν έδωσα σημασία. Όταν έδωσε την παραγγελία επίσης δεν τον γνώρισα. Όταν μιλούσε μαζί μου, η φωνή του ήταν γλυκιά και θερμή. Αυτός που άκουγα μπροστά μου και από κάποια απόσταση, ήταν τυπικός, δεν μου θύμιζε σε τίποτα εκείνη τη γνώριμη φωνή.

Ούτε και τότε γύρισα να κοιτάξω. Εκείνος όμως ήθελε οπωσδήποτε να μου μιλήσει, χωρίς να κάνει την πρώτη κίνηση.

Ενώ λοιπόν ήταν από την άλλη μεριά του πάγγου, και μιλούσε με την υπαλληλο, έρχεται ακριβώς μπροστά μου, και αρχίζει να της μιλάει με εκείνη τη γνώριμη γλυκιά φωνή του. Τότε μόνο συνειδητοποίησα ποιός βρισκόταν μπροστά μου και φυσικά του μίλησα αμέσως.

Ρωτούσε να μάθει νέα μου, μου είπε κάποια προβλήματα που τον βασανίζουν τον τελευτάιο καιρό ... πράγμα όχι σύνηθες γι αυτόν..
Όταν βγαίναμε, μου έλεγε २, καταλάβαινα 10. Δεν δίστασε να με ρωτήσει και γιατί δεν του μίλησα νωρίτερα. Άρχισε να λέει ότι γέρασε και περίμενε να του κάνω φιλοφρονήσεις, κάτι που φυσικά έκανα γιατί εξακολουθεί να είναι γοητευτικός άντρας.

Δεν τον ρώτησα γιατί δεν μου μίλησε αφού με είχε δει από νωρίς. Κάποιους ανθρώπους τους δέχεσαι όπως είναι χωρίς ερωτήσεις. Ήθελα όμως να παραγκωνίσει τον εγωισμό του για μένα... έστω και μόνο σαυτή την ασήμαντη περίπτωση..

:)

Μοιάζει η καρδιά μου χωρίς εσένα, ένα ποτάμι που μονότονα κυλά..
Για όσους με νοιάζονται και όσους νοιάζομαι..

http://www.youtube.com/watch?v=yIrFTb8NpNY

Oh Susanna!!

Kαι όπως το είχα υποσχεθεί, μερικά στιγμιότυπα από την παράσταση.
8 Γυναίκες Κατηγορούνται..

Lugansky- απλά καταπληκτικός

http://www.youtube.com/watch?v=TzG2pm7L9yw

Ξεσκονισματάκι

Πέρασα για ένα σκουπισματάκι. Είναι η γωνίτσα μου ετούτη εδώ. Να ανοίξω λίγο τα παράθυρα, να πετάξω τις γλάστρες, να ξεφυλλίσω παλιές εγγραφές, να δω τι πετάω και τι αφήνω.. Δεν έμειναν βέβαια και πολλά πράγματα να πετάξω.. δεν έμειναν και πολλά γενικώς..Δάκρυα βλέπω κυρίως - ε, είναι και κείνος ο κήπος που ανθίζουνε τα θαύματα και ομορφαίνει λίγο το τοπίο. Αν ανθίζουνε ακόμα? Τι να πω.. τα θαύματα ανθίζουν στα σίγουρα όταν είσαι νέος. Ή καλύτερα όταν νοιώθεις νέος. Και εγώ είναι λίγος καιρός τώρα που έχω φύγει από αυτό το κλάμπ. Οπότε δύσκολα και τα θαύματα. Υπάρχουν βέβαια κάτι λουλούδια που ανθίζουν και στο χιονιά...
Τι τον θυμήθηκα τώρα το χιονιά? στο χρονοντούλαπο ο χιονιάς. Γρηγορα. Που βρήκε μισάνοιχτο συρτάρι και ξεπόρτισε.. Στο χρονοντούλαπο ο χιονιάς, στο χρονοντούλαπο και η βροχή... Μόνο καλοκαιρινή ξηρασία θέλουμε τώρα. Στεγνά και καθαρά:)
Και τώρα που έφυγα από το κλάμπ, μας προέκυψε η Σουζάννα, η γαλλιδούλα φοιτήτρια. Πώς θα την παίξω δεν ξέρω.. θα το παλέψω όμως... Άν μου αρέσει το αποτέλεσμα, μπορεί να ανεβάσω τους επόμενους μήνες κανένα αποσπασμα. Από την παράσταση ντε! Αφού έχω τα ποιήματά μου εδώ, ας φέρω και τη Σουζανούλα μου. Φεύγω πάλι... μου είχε λείψει η γωνιά μου...