Kόκκινο Φεγγάρι

Kαι χάραξε ένα κόκκινο φεγγάρι

Που τύλιγε λάβα σφιχτά με ερημιά

Στον ίσκιο σου γονάτισα μα κρίμα…

Κόκκινο χώμα ανάσανε η καρδιά

Λυπούμαι...

...γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.



Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.



Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.


Γ. Σεφέρης

Παιχνίδι με τα κύματα

.... Έτσι για να ξορκίσω το θυμό...

Ξεκατίνιασμα

Eίδα τηλεόραση σήμερα

Ειλικρινά δεν το ήθελα. Οι συνθήκες οι άτιμες φταίνε, που πλέον όπου και να πάς υπάρχει δίπλα σου μία τηλεόραση ανοιχτή να σε απασχολεί μπας και σου ξεφύγει καμιά κουβέντα με τους γύρω σου και δεν κάνει.

Και πέτυχα ειδήσεις. Όχι από εκείνες τις συνηθισμένες ειδήσεις. Από αυτές που κάτι κοπελίτσες πλησιάζουν με αυθάδεια κάποιες άλλες κοπελίτσες (πειραγμένες κατά το πλείστον) που θέλουν να ονομάζονται στάρ της τηλεόρασης, τους κάνουν κάποιες γελοίες ερωτήσεις του στύλ πόσα κιλά είσαι, άλλαξες το μαλλί σου, έκανες πλαστική, με πόσους κοιμήθηκες σήμερα, παίρνουν μία εξίσου άσχετη απάντηση με γλυκό χαμόγελο πάντως, νάζι και αισθησιασμό, όσο ο φακός δείχνει αποκαλυπτικότατα πλάνα ενώ κάποιες άλλες αυτοαποκαλουμενες δημοσιογράφες -σε μερικούς η σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι too much- τις διασύρουν χυδαιότατα, θρασύτατα και ανενδοίαστα, τονίζοντας ότι αυτές οι παντός είδους σταρλετίτσες, δεν έχουν πτυχία- όπως οι ίδιες- είναι ελαφρές τω πνεύματι (σώωωωπαααα) και εντελώς ανάξιες λόγου και δεν ξεχνούν να τονίζουν συνεχώς χασκογελώντας τα όποια εκφραστικά ή άλλα λάθη τους, (ενώ τα δικά τους τα έχουν κόψει στο μοντάζ)
Και εκνευρίζομαι ...

Διότι κάποια που αποφασίζει να κάνει τον μαιντανό σε εκπομπές επιπέδου υπογείου, φορώντας μόνο το μαγιώ της ενώ οι υπόλοιποι συζητουν περί πολιτικής ή μαγειρικής είναι δεδομένο πολυγραφότατη ρεπόρτερ ότι ούτε πτυχίο έχει , ούτε με την πολιτική θα ασχοληθεί -μακάρι ούτε και με την δημοσιογραφία- και το μόνο που διαθέτει είναι ένα ωραίο σώμα. Αυτό πλασάρει, αυτό πουλάει, είναι σαφής. Και όταν σε καλεί για να της πάρεις συνέντευξη, το κάνει για να βρει δουλειά και την επόμενη σεζόν, όχι για να την ξεφτυλίσεις.
Η γκάμα των ενδιαφερόντων της που ενδιαφέρει το κοινό- όσους ενδιαφέρει- είναι πώς ντύνεται, πώς γδύνεται, με ποιούς κοιμάται και με ποιούς θα ήθελε να κοιμάται. Εσύ που πάς και της παίρνεις συνέντευξη δηλαδή τα αγνοείς αυτά? Αν τη ρωτήσεις τα σχέδια της τι περιμένεις δηλαδή να σου πεί ? θα πάω για βουλευτής (....αυθόρμητα βγήκε δεν έκανα συνειρμούς...) ? ή θα γράψω βιβλίο?
το πολύ πολύ να σου πεί σε κρίση ειλικρίνειας, ότι όταν πιά δεν θα αρέσω θα πάω να γίνω κομμώτρια -μανικιουρίστα- θα ανοίξω ένα μαγαζί αδερφέ! Ειλικρινέστατα και ευθύτατα. Το να πας όμως εσύ να την στολίζεις επειδή τα μόνα πτυχία που έχει είναι στην κομμωτική, επειδή λέει ότι είναι ντροπαλή στο σέξ ή ότιδήποτε άλλο, και επειδή ελπίζει ότι θα συνεχίσει να δείχνει ό,τι δείχνει για πολύ καιρό ακόμα, είναι όχι μόνο αυθάδεια, όχι
μόνο θρασύτητα, αλλά συνειδητή εκμετάλλευση της αμορφωσιάς και της κουταμάρας τους ...

Διότι εγώ ως θεατής, μπορώ να συζητώ κοροϊδευτικά για κάποιες από αυτές στον κοινωνικό μου περίγυρο, αφού δεν έχω απολύτως καμία συναλλαγή με αυτές, δεν εξαρτώμαι από αυτές και αν δεν μου αρέσει το θέαμα κλείνω απλά την τηλεόραση.

Εσύ όμως που θέλεις να λέγεσαι δημοσιογράφος και μάλιστα σε καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, θέλεις -για να διατηρήσεις τη δουλειά σου- όλες αυτές οι ανεπάγγελτες καλλίγραμμες σταρ που συχνάζουν στα κανάλια να συνεχίσουν να σε καλούν για να τους πάρεις συνέντευξη τυχαία όπως παιρνούν με το καινούριο τους φλέρτ, -γιατί κακά τα ψέματα αν είχες κερδίσει την εμπιστοσύνη εκλεκτών καλλιτεχνών ώστε να σου εμπιστευτούν μία συνέντευξη δεν θα λιβελογραφούσες εναντίον των ατάλαντων-θέλεις να συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοιες στάρ γιατί προφανώς σου είναι άκρως απαραίτητες αφού αυτές δικαιολογούν την επαγγελματική σου ύπαρξη...., δεν σατυρίζεις λοιπόν τα κακώς κείμενα για να διορθωθούν, ούτε ενημερώνεις, απλά βοηθάς τους φελούς να διατηρηθούν στην επικαιρότητα, κουτσομπολεύοντας επ αμοιβή.

Όταν πας σε ένα αυτοαποκαλούμενο φωτομοντέλο, την οποία στην εκπομπή σου την αποκαλείς σταρ, και αντί να την σεβαστείς, και να την ρωτήσεις για τα επαγγελματικά της σχέδια, της ζητάς εσύ να σου περιγράψει τί εκδηλώσεις θαυμασμού έχει δεχθεί από άντρες, φταίει εκείνη αν σου απαντήσει οποιαδήποτε υπερβολή της έρθει στο μυαλό για αυτοεπιβεβαίωση?? Εσύ όμως αγαπητέ δημοσιογράφε, που κάθεσαι εκ του ασφαλούς μετά στην εκπομπή σου και λοιδωρείς όλα αυτά τα κοριτσάκια και αγοράκια, για αυτά που απάντησαν στις συγκεκριμένες ερωτήσεις που εσύ έθεσες- ό,τι και να πούν εσύ θα κοροϊδέψεις είναι βέβαιο- τότε πές μου αν εσένα όταν σε ρωτούν τί επαγγέλεσαι απαντάς δημοσιογράφος χωρίς να κοκκινίζεις, αν αυτό που κάνεις είναι λειτούργημα με το όνομα δημοσιογραφία, ή ξεκατίνιασμα του αισχίστου είδους, και ενημέρωσέ με σε παρακαλώ αν αυτό πρέπει να έχει θέση στην ελληνική τηλεόραση και μάλιστα στα δελτία ειδήσεων....

Με τη δυναμική του χαμόγελου

Oυφ! Δεν την αντέχω την γκρίνια, δεν την μπορώ την κακομοιριά, τους ανθρώπους που εκπέμπουν συνεχώς και όχι μόνο φραστικά ότι τους έχουν αδικήσει στη ζωή τους, ότι η ζωή, η πολιτεία, η κυβέρνηση, η εφορεία , το σχολείο, ο σύζυγός τους, η μοίρα φταίει για ότι έχουν γίνει και όχι οι επιλογές τους. Αρνητική αντιμετώπιση της ζωής προκαλεί μία εξίσου αρνητική αντίδραση.

Φοβάμαι και λυπάμαι τους μίζερους, εκείνους που δεν χαίρονται όσα έχουν αλλά αγανακτούν που δεν έχουν περισσότερα, εκείνους που δεν γελάνε, με την ψυχή τους εννοώ, που θα τσακωθούν στο δρόμο με τον οδηγό του προπορευόμενου οχήματος, που θα καυγαδίσουν στην ουρά όταν δούν κάποιον δίπλα τους, που θα κάνουν σκηνή στο γκαρσόνι επειδή καθυστέρησε την παραγγελία, που το πρόσωπό τους έχει μία μονίμως γκρινιάρικη μουτσούνα ζωγραφισμένη πάνω του, λες και όλος ο κόσμος περιμένει στη σειρά να τους αδικήσει. Διευκρινίζω, δεν αναφέρομαι στον κατανοητό εκνευρισμό που δημιουργούν σε όλους μας μικρές αναποδιές της καθημερινότητάς μας, αλλά στη συστηματική αντιμετώπισή της με πνεύμα εριστικό και αντιδραστικό.

Και φοβάμαι περισσότερο, τη στιγμή που, ακούσια, ενστερνιστω τέτοιες πρακτικές. ..

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά? Διάβαζα χθές ένα άρθρο για την συγχωρεση, πόσο έτοιμοι και δεκτικοί είμαστε να συγχωρήσουμε τους ανθρώπους που μας έκαναν κακό, αν στην καθημερινότητά μας εφαρμόζουμε το εβραϊκό πρότυπο της ανταποδοτικότητας, ή το χριστιανικό της συγνώμης.

Συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου έχει φερθεί πολύ καλά μέχρι τώρα, οι δυσκολίες που πέρασα ήταν πάρα πολλές, τόσες που τους περισσότερους θα τους λύγιζαν, κατάφερα όμως να ανταπεξέλθω, να βγώ πιο δυνατή από όλες αυτές τις δοκιμασίες, χωρις να χάσω την αισιοδοξία και το χαμόγελό μου.

Θυμήθηκα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μου έκαναν κακό, δύο -τρείς με αδίκησαν μόνο σε όλη τη ζωή μου, και τους έχω ήδη συγχωρέσει, οι δύο από ανασφάλεια - η επί χρόνια κολλητή μου όταν ερωτεύτηκε κάποιον που ενδιαφερόταν για μένα, με αποτέλεσμα να διαδώσει στον κοινό μας κύκλο πολλές κακίες που με πλήγωσαν, μία συνάδελφος στο γραφείο όταν ένοιωσε να απειλείται η θέση της, αντί να στηρίξει τη δική της καρέκλα, κοίταξε να πριονίσει τη δική μου, και ο πρώην σύζυγός μου, μια εντελώς ξεχωριστή κατηγορία, η οποία με θλίβει περισσότερο παρά με πονάει....

Νοιώθω ότι αυτό που κατάφερα ήταν να κερδίσω το σεβασμό και τη φιλία των ανθρώπων που με συναναστρέφονται. Ακόμα και σ' αυτές τις τρεις περιπτώσεις, που με σημάδεψαν, δεν τσακώθηκα, δεν ανταπέδωσα τα ίσα, ούτε βέβαια γύρισα το άλλο μάγουλο, ήρεμα και συνειδητά εξέθεσα τους λόγους για τους οποίους δεν ήθελα να τους ξαναδώ και αποχώρησα..

Άλλωστε και τα τρία περιστατικά, αν και τα βίωσα δραματικά , μου έδωσαν το έναυσμα για θετικότερες εξελίξεις. Εκτός του ότι απαλλάχτηκα από μία άσπονδη φίλη, απέφυγα μία σχέση που όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων ήταν καταδικασμένη, το διαζύγιό μου μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω τί σημαίνει αμφίδρομη αγάπη, όσο για τη συνάδελφο? ήταν τελικά η αφορμή για ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα...

Και πιστεύω ότι αυτό που βοηθάει είναι η απογύμνωση του εαυτού μας από εγωϊσμούς και υστεροβουλίες που προϋποθέτει εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, οι ευκαιρίες που δίνεις στους άλλους να ξεδιπλώσουν τη φιλία και την καλοσύνη τους, και η θετική θεώρηση της πραγματικότητας. Που οφείλω να ομολογήσω ότι την είχα χάσει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα... Η εμπιστοσύνη και η αγάπη όμως που μου έδειξαν και μου δείχνουν, ακόμη και μερικοί που τα προσωπικά τους προβλήματα ήταν πιο σημαντικά από τα δικά μου, έδωσε ένα ισχυρό χαστούκι στην ανασφάλεια και την απαισιοδοξία της προηγούμενης περιόδου, και μου έδωσε πάλι τη δυναμική του χαμόγελου και της αγάπης...

Φθινοπώριασε

Κίτρινο το χρώμα του Φθινοπώρου...

AΔΕΛΦΟΥΛΑ

Λίγο δύσκολη μέρα η σημερινή...
έκανα και μία συνάντηση που με εξουθένωσε ψυχολογικά....
Γυρίζοντας στο γραφείο με περίμενε αυτό το μέιλ από την αδελφούλα μου (οι κεραίες που λέγαμε....)

Να θυμάσαι:
1. Υπάρχουν τουλάχιστον 2 άνθρωποι σ'αυτόν τον κόσμο που θα πέθαιναν για σένα.
2. Τουλάχιστον 15 σ'αυτόν τον κόσμο σ'αγαπούν με κάποιο τρόπο.
3. Ο μόνος λόγος που κάποιος μπορεί να σε μισήσει είναι επειδή θα ήθελε να είναι σαν κι εσένα.
4. Ενα χαμόγελό σου μπορεί να φέρει ευτυχία ακόμα και σε κάποιον που δεν σε συμπαθεί.
5. Κάθε βράδυ τουλάχιστον 1 άνθρωπος σε σκέφτεται πριν κοιμηθεί.
6. Είσαι ο κόσμος ολόκληρος για κάποιον.
7. Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός άνθρωπος.
8. Κάποιος που μπορεί να μην τον ξέρεις καν, σε αγαπάει.
9. Ακόμα και όταν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος, κάτι καλό βγαίνει από αυτό
10. Οταν σκέφτεσαι οτι όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου, ξαναρίξε μια ματιά
11. Πάντα να θυμάσαι τους επαίνους που δέχεσαι και να ξεχνάς τις προσβολές.

Αν λοιπόν είσαι αγαπημένος φίλος, στείλ'το σε όλους, ακόμα και σ'αυτόν που σου το έστειλε. Αν το λάβεις πίσω τότε πραγματικά σε αγαπούν.

και πάντα να θυμάσαι....όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, ζήτα τεκίλα και αλάτι,
( ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΠΥΡΑ!!!!!!!!!!!!!!! ) και κάλεσέ με να έρθω!

Οι καλοί φίλοι είναι σαν τα αστέρια........Δεν τους βλέπεις πάντα, αλλά ξέρεις οτι υπάρχουν.


Νοιώθω πράγματι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ και γώ...

Αλμύρα

Όλο ένα ποίημα ξεκινώ να γράψω μα διστάζω
Ποτέ τις λέξεις τις σωστές δεν βρίσκω για να πώ
Είναι η αγάπη μου για σένα σαν τα βράχια
Που αγέρωχα στέκονται να τα τρυπάει η αλμύρα
Κι ας θρυμματίζονται σ΄αιώνιες αμμουδιές.....

Κι αν το ξημέρωμα με βρίσκει πάλι μόνη
Μ όνειρα ξέπνοα ν΄ ανατρέπουν τη σιωπή
Σκέψεις παλιάτσοι γυρολογούν κι ανακαλύπτουν
Μνήμες αλμύρας και γλυκιάς ανατολής.

Κλεφτρόνια στον παράδεισο

Ρωτάτε αν κατέβηκα από το δέντρο ε?? (δε ρωτάτε αλλά έχω νοσηρή φαντασία....)

Μαζεύτηκε πολύς κόσμος που λέτε...
Καλέσανε και την πυροσβεστική. Δεν έφτανε το όχημα στο δέντρο... ήτανε λέει δύσβατο το μέρος, πυκνή η βλάστηση… (...) περιμένω ενισχύσεις από αέρος. Θα έρθει το super puma να με απεγκλωβίσει, έτσι μου είπαν να πω στις κάμερες...

Με πλησίασε όμως κάποιος με ένα ζευγάρι φτερά....

Αληθινά φτερά σας λέω, από αγνό πούπουλο νεοσσού χήνας Γαλλίας.....

Προς στιγμήν πήγα να αγριέψω... Με τον πόνο μου παίζεις??? Πάρτα από μπροστά μου... Δεν είμαι εγώ για φτερά άνθρωπέ μου.... εγώ ανέβηκα στα σύννεφα με αναρρίχηση, έτσι και μου δώσεις και φτερά.... εξαφανίστηκα από προσώπου γης....

Όχι, με πρόλαβε... Τα φτερά σε βοηθούν μόνο στο κατέβασμα... δεν είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος για να ανέβεις ..
Ο μόνος τρόπος για να ανέβεις ψηλά, είναι να σε πάρει κάποιος αγκαλιά και να σε σηκώσει....
Ο μόνος τρόπος......

Μάλιστα....
Βρε που καταντήσαμε....
Σαν κλεφτρόνι γνώρισα δηλαδή τον παράδεισο... από την κλειδαρότρυπα...



Όσο για τα φτερά??? Εδώ δίπλα μου τάχω...

Connected

Άγριο πράγμα να συναντάς τον έρωτα στα 30 τόσα σου... (ναι το πόσα επίτηδες δεν τόγραψα) χωρίς προειδοποίηση. Ενώ δεν περιμένεις πια τίποτε εxtraordinaire να ταράξει την ηρεμία σου, εμφανίζεται μπροστά σου ένα πανέμορφο σύννεφο, κι εσύ χωρίς να το ζυγίσεις, αντέχεις, σε αντέχει? γατζώνεσαι πάνω του και ανεβαίνεις. Φροντίζεις να ανεβείς αρκετά ψηλά για να μη σε πτοούν οι πλημμύρες, οι πυρκαιές, εκλογές, σεισμοί και κατακλυσμοί όπως τους κοινούς θνητούς, ξαπλώνεις στο καϊκάκι σου, μπορεί και κότερο, ίσως και κρουαζιερόπλοιο, ανάλογα με το γούστο σου.. το δικό μου τί ήταν? Εγώ πάντως για κότερο το είδα ....

Ξαπλώνεις λοιπόν στο πλεούμενο, με φουσκωμένα τα πανιά σου, σου κάθεται και μία περίεργη κεραία ραντάρ στο πίσω μέρος της καρδιάς, που σε κρατάει connected με το υπόλοιπό της, κι ενώ έχεις πειστεί πλέον ότι κάπως έτσι είναι ο παράδεισος, αρχίζουν τα προβλήματα... Λίγο το πανί να σκιστεί, και να χάνει αέρα, λίγο η μηχανή να ρετάρει και να χάνει λάδια, λίγο το σύννεφο να συναντήσει κενά αέρος από το ύψος... Στην αρχή λες, όχι δεν παραδίδω τα όπλα... θα αγωνιστούμε και θα νικήσουμε...( προεκλογική καμπάνια δεν θυμίζει αυτό?) Μετά...
Ο επιστημονικός ψυχιατρικός όρος είναι άρνηση της πραγματικότητας, το παρακάμπτουμε όμως.

Μπα... το πήρα απόφαση... Θα κατέβω. Με ρέγουλα με προετοιμάζω για τα χειρότερα. Βγάζω το αλεξίπτωτο που είχα κρυμμένο στο αμπάρι για ώρα ανάγκης... από τις πολλές τρύπες δεν καταλαβαίνεις το χρώμα του... Εμμμ έτσι είναι.... Όταν έχεις μπροστά σου το μεγαλείο του ουρανού, το μυαλό σου δεν ασχολείται ποτέ με το γδούπο που θα κάνεις πέφτωντας, ποτέ δεν κάθεσαι να ράψεις το αλεξίπτωτο για να εξασφαλίσεις αναίμακτη προσγείωση.. Βγάζω και την κάμερα για να απαθανατίσω την πτώση (μπάς και η επαναλαμβανόμενη προβολή της με νουθετήσει, δηλαδή ...) ε! Αυτή λειτουργεί....
Δένω σφιχτά το μποντριέ, προετοιμάζομαι ψυχολογικά για κάθε ενδεχόμενο, ελέγχω την καμεράτα μου. Πέμπτη βράδυ ξεκινάω την προσγείωση. Το αλεξίπτωτο αν και τρύπιο κάτι θα κρατήσει... Απ’ το ολότελα...

Τσουκου τσούκου, από σύννεφο σε σύννεφο με την κάμερα να με απασχολεί για να μην αλλάξω γνώμη... Σαββάτο μεσημέρι, διαπιστώνω ότι προσεγγίζω την Πάρνηθα... ναι τα καμμένα.... έκανα καταπληκτικές λήψεις από ψηλά, εκεί να δεις dark photos, και πιο χαμηλά, και λίιγο πιο χαμηλά... Ουπςςςςς
Ένα μισοκαρβουνιασμένο δέντρο.... Τσακίστηκα... Διπλώθηκα στα δύο.... η κάμερα προσγειώθηκε ανώμαλα στο έδαφος..... Πάει το επιμορφωτικό υλικό.... Σιγά μην λειτουργούσε η πρόληψη...
Ένα μερόνυχτο έμεινα καραβοτσακισμένο αλεξίπτωτο πάνω στο δέντρο. Με πήρε ο ύπνος, από την κούραση και τον πόνο.... Ούτε πάνω ούτε κάτω....Λες και το έδαφος αρνείται να με δεχθεί ένα πράγμα....
Κυριακή απογευματάκι. Των εκλογών…Ώρα 5.45 μ.μ.
Φτουυυυυ Το ραντάρ είναι ακόμα ανοιχτό...
Κι αυτό δεν λειτουργεί με μπαταρίες...

The persistence of Memory

Dali, 1931

Αμοργός

Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου?
Το ξέρω, πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός το όνομά του
Το ξέρω, μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αιτός τη φωλιά του
....

Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα είναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ΄ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει νανθίσει μόνο
Λίγο σιτάρι για τις γιορτές, λίγο κρασί για τη θύμηση, λίγο νερό για τη σκόνη....

Απόσπασμα από την Αμοργό

Ν. Γκάτσου.

Ορχιδέα

Tι περίεργο... Ο αέρας στο σπίτι μυρίζει λουλούδια, ίσως γιασεμί...
Η μυρωδιά των λουλουδιών μου θυμίζει πάντα θάνατο....
Tη γιαγιά που έκανε το τελευταίο της ταξίδι πλημμυρισμένη από λουλούδια, που τόσο αγαπούσε...

Μόνο τις ορχιδέες εξαιρώ.....

Φουρτουνιασμένα Όνειρα...

Λιμάνι έψαχνε το ονειράκι μου,
χάθηκε η ρότα στην αμμουδιά
Μητέρα θάλασσα αγαπημένη μου,
Φουρτούνα διάλεξα, σκαρί γοργό
Με τα φιλιά της να ζωντανέψει
Στην αγκαλιά σου να τυλιχτώ....